ارزیابی وضعیت دندانی و نیاز به درمان های دندانپزشکی در مبتلایان به تالاسمی ماژور در شهر بندرعباس

تالاسمی بیماری شایع ارثی است که به علت شیوع بالا در ایران یکی از مشکلات بهداشتی- درمانی محسوب می گردد. با توجه به اهمیت این موضوع، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی سطح سلامت دندانی و نیازهای درمانی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور در شهر بندرعباس انجام شد.

مطالعه موردی- شاهدی  حاضر بر روی 80 بیمار تالاسمیک مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر بندرعباس صورت گرفت. گروه کنترل شامل 80 فرد سالم بود که از نظر سنی و جنسی مشابه گروه بیماران انتخاب شدند. دامنه سنی افراد شرکت کننده بین 4 تا 22 سال و با میانگین 14/8± 12/36سال بود. در پرسشنامه ابتدا اطلاعات دموگرافیک افراد ثبت شده و سپس با استفاده از معاینه کلینیکی میزان پوسیدگی و نیازهای درمانی تعیین گردید. داده ها از طریق آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی و با نرم افزار SPSS- 21  مورد آنالیز قرار گرفتند.

میزان  DMFT دندانهای دایمی در بیماران تالاسمی 5/07 ± 5/04 و در گروه کنترل 3/57 ± 2/9 بود که براساس آزمون من ویتنی اختلاف معنی داری بین دو گروه وجود داشت (0/015= P).  این میزان در دندانهای شیری برای گروه تالاسمیک و کنترل به ترتیب برابر با  3/36 ± 5/59 و 2/99 ± 4/05 بود(0/044= P). در بررسی نیازهای درمانی، نیاز به ترمیم (0/027= P) و درمان ریشه 013./0= P) در بیماران تالاسمی بالاتر بود. همچنین بین میزان DMFT و تعداد دفعات مسواک زدن در هر دو گروه بیماران تالاسمی (0/011=P)  و گروه کنترل (0/0001>P) اختلاف آماری معنی داری مشاهده شد.

با توجه به میزان بالاتر DMFT در مبتلایان به تالاسمی ماژور، آموزش بهداشت، اقدامات پیشگیری و درمان های دندانپزشکی برای این بیماران ضروری به نظر می رسد.