مقایسه اثر دو نوع تمرین تناوبی شدید بربیان ژن هایIRS-1 و IRE-1α درکاردیومیوسیت موش های چاق صحرائی نر مبتلا به دیابت نوع2

تمرین تناوبی با حجم مناسب بیان ژن را در بیماران دیابتی تنظیم می کند و کاردیومیوپاتی را کاهش می دهد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر دو نوع تمرین تناوبی شدید بربیان ژن هایIRS-1 و IRE-1α درکاردیومیوسیت موش های چاق صحرایی نر مبتلا به دیابت نوع2 بود.

 36 سر موش چاق صحرایی نر دیابتی به چهارگروه 9 تایی تقسیم شدند؛ تمرین تناوبی شدید نوع1(HIIT1:1)، تمرین تناوبی شدید نوع2(HIIT2:1)، کنترل دیابتی(DC)، کنترل سالم(NC). 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین و ریکاوری پس از آن آزمودنی ها بیهوش شدند. سپس بطن چپ آنها استخراج شد. گلوکز پلاسما توسط روش گلوکز اکسیداز، مقادیر انسولین با روش الایزا و مقاومت به انسولین با HOMA-IR اندازه گیری شد. سنجش بیان ژنهای IRS-1 و IRE-1α با روش PCRReal time- و مقایسه گروه ها با آنووای یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی برای تعیین اختلاف بین گروهی در سطح آلفای 05/0 استفاده شد.

بیان ژن IRS-1 در هر دو گروه تمرین HIIT2:1 (002/0=P) و HIIT1:1 (006/0=P) نسبت به گروه کنترل و در گروه HIIT2:1 نسبت به HIIT1:1 (043/0=P) کاهش معناداری داشت. ژن IRE-1α در هر دو گروه تمرین HIIT2:1 (005/0=P) و HIIT1:1 (007/0=P) نسبت به گروه کنترل و در گروه HIIT2:1 (001/0=P) نسبت به HIIT1:1 کاهش معناداری داشت. میانگین مقادیر وزن و شاخص مقاومت به انسولین در گروه HIIT1:1 و گلوکز در گروه HIIT2:1 به صورت معناداری کمتر بود.

تمرین تناوبی شدید نوع 2 با تاثیر بالاتر برکاهش بیان ژن هایIRS-1 و IRE-1α در کاردیومیوسیت موش های چاق دیابتی احتمالا می-تواند بد تنظیمی ژن را بهبود بخشد.