تبیین پذیرش خود بر اساس تصویر بدنی، نقش جنسیتی و میانجیگری چشم انداز زمان در زنان یائسه

یایسگی بر سلامت روانی، جسمانی، عاطفی، روابط خانوادگی و اجتماعی تاثیر دارد. براین اساس، بررسی مسایل یایسگی در زنان و سلامت آنها ضروری است. هدف این پژوهش تببین پذیرش خود در زنان یایسه بر اساس تصویر بدنی، نقش جنسیتی با میانجیگری چشم انداز زمان است.

روش پژوهش همبستگی با رویکرد مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش، زنان یایسه 60-45 ساله شهر تهران در سال 1399 بود که گروه نمونه، با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 355 زن در این پژوهش مشارکت کردند و با پرسشنامه های پذیرش بی قید و شرط خود چمبرلین و هاگا (2001)، چندبعدی خود- بدن کش و میکولکا (1990)، نقش جنسیتی بم (1974) و چشم انداز زمان زیمباردو و بوید (1999) مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار Spss و Lisrel استفاده شد.

بر اساس نتایج مدل، پذیرش خود در زنان یایسه بر اساس تصویر بدنی، نقش جنسیتی با میانجیگری چشم انداز زمان، از برازش مناسبی برخوردار بود.  نتایج تحلیل مسیر نشان داد که اثر مستقیم چشم انداز زمان بر روی پذیرش خود معنادار است (69/2=t، 43/0=β) و تصویر بدنی (57/2=t، 39/0=β) و نقش جنسیتی (57/2=t، 26/0=β) به صورت غیر مستقیم به واسطه چشم انداز زمان بر روی پذیرش خود تاثیر گذار است. همچنین نتایج به دست آمده نشان داد متغیرها درون مدل 23 درصد از واریانس پذیرش خود و 46 درصد از واریانس چشم انداز زمان را پیش بینی می کنند.

تصویر بدنی در مقایسه با نقش جنسیتی، با میانجی گری چشم انداز زمان، آن هم از طریق مولفه های «گذشته مثبت»، «آینده نگر» و «حال خوشگذران»، پیش بین بهتری برای پذیرش غیرمشروط خود در زنان یایسه بود.