اثربخشی واقعیت درمانی بر خودکنترلی، دشواری تنظیم هیجان، تاب آوری و انعطاف پذیری روانشناختی در مراجعین مبتلا به وسواس فکری عملی

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی واقعیت درمانی بر خودکنترلی، دشواری تنظیم هیجان، تاب آوری و انعطاف پذیری روانشناختی در مراجعین مبتلا به وسواس فکری عملی انجام شد. روش پژوهش آزمایشی  است. طرح پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش  آزمون - پس آزمون  با گروه کنترل و پیگیری بود. 

روش آماری پژوهش حاضر تحلیل کوواریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی می باشد. جامعه آماری این پژوهش تمامی مراجعین مبتلا به وسواس فکری عملی مراجعه کننده به مراکز رواندرمانی شهر بابل در بازه زمانی بهار سال 1400 می باشند. از بین مراکز روان درمانی در بابل چهار مرکز را در نظر گرفته و بر اساس تشخیص بالینی با  معیار DSM5  30 نفر از مراجعین مبتلا به اختلال وسواس فکری عملی بودند. 30 نفر از مراجعین مبتلا به اختلال وسواس فکری عملی  را به صورت هدفمند انتخاب کرده و به صورت تصادفی در یک گروه آزمایشی و یک گروه کنترل قرار دادیم  که هر گروه شامل 15 نفر شد. ابزار جمع آوری داده ها عبارت بود از پرسشنامه خودکنترلی، پرسشنامه دشواری تنظیم هیجان، پرسشنامه تاب آوری و پرسشنامه انعطلف پذیری روانشناختی داده ها، با استفاده از نرم افزار SPSS-21 و  آزمون های آماری  تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی  تحلیل شد.

نتایج پژوهش حاضر نشان داد که گروه تجربی نسبت به گروه کنترل در شاخص های خود کنترلی، تاب آوری و دیگر متغیرها وضعیت بهتری را نشان دادند.

یافته ها نشان داد واقعیت درمانی بر خودکنترلی، دشواری تنظیم هیجان، تاب آوری و انعطاف پذیری روانشناختی در مراجعین مبتلا به وسواس فکری عملی تاثیر دارد.