اثر تعاملی تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر بیان ژن NRF-1 و NRF-2 میتوکندری در کاردیومیوسیت های موش های صحرایی نر مدل سکته قلبی

تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر تعاملی تمرین هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژنNRF-1 و NRF-2 میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های صحرایی نر مدل سکته قلبی انجام شد.

 32 سر موش صحرایی نر به صورت تصادفی به چهار گروه کنترل، تمرین هوازی، مصرف مکمل و تمرین هوازی + مصرف مکمل تقسیم شدند. گروه های تمرین و تمرین + مکمل به مدت 8 هفته در برنامه تمرین هوازی شرکت کردند. تمرین روی نوارگردان الکترونیکی هوشمند حیوانی به صورت 5 روز در هفته انجام شد و در این زمان گروه کنترل و مصرف مکمل برنامه تمرینی نداشتند. همچنین، مکمل کورکومین پنج روز در هفته و به صورت گاواژ به گروه های مکمل و تمرین + مکمل داده شد. پس از جراحی، بیان ژن هایNRF-1 و NRF-2 کاردیومیوسیت با استفاده از روش Real-time PCRبه دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها آزمون های شاپیرو-ویلک و تحلیل واریانس دو طرفه مورد استفاده قرار گرفت.

هر دو متغیر تمرین و مکمل کورکومین به صورت معنی داری بیان ژن های NRF-1 و NRF-2 کاردیومیوسیت ها را افزایش دادند. همچنین نتایج نشان داد که بین این دو متغیر اثر تعاملی مثبت و معنی داری وجود دارد، به طوری که افزایش بیان ژن های NRF-1 و NRF-2 در گروه تمرین + مکمل از سایر گروه ها بیشتر بود.

به نظر می رسد هر دو عامل تمرین و مصرف مکمل کورکومین به تنهایی و در تعامل با هم می توانند باعث افزایش بیان ژن برخی عوامل محرک بیوژنز میتوکندریایی در کاردیومیوسیت موش های نر مبتلا به سکته قلبی شوند.