بررسی تاثیر تمرین مقاومتی درونگرا و برونگرا بر روی سرعت هدایت پتانسیل عمل تارهای عضلانی عضله چهار سر ران

 هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی درونگرا و برونگرا روی سرعت هدایت پتانسیل عمل تارهای عضلانی عضله چهار سر ران بود.

 30 نفر از پسر غیرفعال (سن: 1/2±3/22 سال؛ وزن:6/8±3/71 کیلوگرم و قد: 1/0±76/1 متر) برای این پژوهش انتخاب شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه تمرین درونگرا (15 نفر) و تمرین برونگرا (15 نفر) تقسیم شدند. حداکثر انقباض ارادی (MVC) و سیگنال الکترومیوگرافی سطحی قبل و بعد از هشت هفته تمرین برونگرا و درونگرا با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه، از عضله چهار سر ران ثبت گردید. برای تجزیه تحلیل داده ها از تجزیه تحلیل واریانس چند طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

نتایج تحقیق نشان داد که MVC اکستنشن زانو بعد از هشت هفته تمرینات مقاومتی درونگرا و مقاومتی برونگرا به طور معناداری افزایش یافت (001/0=P). همچنین میزان افزایش در فرکانس توان میانه و سرعت هدایت پتانسیل عمل تارهای عضلانی بعد از هشت هفته تمرینات مقاومتی برونگرا به طور معناداری بزرگتر از میزان افزایش آن بعد از تمرینات مقاومتی درونگرا بود (05/0˂P).

در مجموع افزایش بزرگتر در حداکثر انقباض ارادی اکستنشن زانو همراه با افزایش در فرکانس توان میانه و سرعت هدایت پتانسیل عمل تارهای عضلانی بعد از تمرینات مقاومتی برونگرا، بیانگر سازگاری بهتر و فراخوانی بیشتر تارهای عضلانی تند انقباض در اثر تمرینات مقاومتی برونگرا می باشد.