بررسی عوامل افزایش و کاهش همبستگی اجتماعی در بین اقوام با تاکید بر استان آذربایجان غربی

استمرار و پایداری حیات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی و همچنین توسعه یک جامعه در گرو انسجام و همبستگی بین اجزاء و عناصر سازنده ساختار اجتماعی آن جامعه است؛ در صورتی که همبستگی اجتماعی و روابط بین قومی، افزایش یابد، تعلق و وفاداری اقوام به اجتماع ملی افزایش پیدا می کند. در این میان، موقعیت ژیوپلیتیکی استان آذربایجان غربی، تکثر قومی و مذهبی آن، فعالیت های گروه های قوم گرا و جریانات مذهبی رادیکال، اهمیت سیاستگذاری های صحیح فرهنگی در مورد تنوع فرهنگی و قومی را دو چندان می سازد تا از این طریق، هم زمینه برای امنیت پایدار و توسعه استان فراهم شود و هم توطیه های دشمنان برای ایجاد جریان های قومی که در جهت منافع خودشان است، خنثی گردد.
عوامل زیادی باعث ایجاد تنش و اختلافات بین اقوام می شود. از جمله این عوامل می توان به مواردی از قبیل موقعیت ژیوپلتیکی اقوام، اختلافات مذهبی، داشتن عقاید قالبی اقوام نسبت به یکدیگر، قوم گرایی و عقاید فاشیستی، احساس تبعیض و بی‏عدالتی و توسعه نابرابر، پیشرفت فناوری های ارتباطی و سست شدن مرزهای جغرافیایی، امکان برقراری روابط فرامرزی با اقوام و گروه های هم ریشه و هم تبار اشاره کرد. همچنین عواملی از قبیل برابری شهروندان، توسعه یافتگی، سرمایه فرهنگی، مشارکت سیاسی، مشارکت اجتماعی، هویت ملی و توجه به فرهنگ اقوام باعث تقویت همبستگی بین اقوام می گردد. از این رو، اتخاذ رهیافت-های مبتنی بر تکثر فرهنگی در سیاستگذاری های کلان می تواند بهترین و بیشترین بهره را عاید کشور نماید و در شکل دهی هویت ملی موثر واقع شود به گونه ای که تمام اقوام ایران در تمام نقاط کشور این احساس را داشته باشند که می توانند مانند دیگر اقوام از تمام امکانات کشور استفاده کنند و از حقوق شهروندی برابر نیز بهره مند گردند.