اختلال در توانایی تغییر مجموعه ای در بیماران مبتلا به پرخوری عصبی: مروری سیستماتیک و متاآنالیز

تحقیقات قبلی نشان داده است که ارتباطی بین تشخیص پرخوری عصبی (BN) و ناتوانی در جابجایی مجموعه وجود دارد، اگرچه نتایج متناقضی دارد، اما هیچ متاآنالیز آسیب شناسی BN را با تغییر مجموعه بررسی نکرده است. هدف پژوهش حاضر ارزیابی انتقادی و ترکیب ادبیات مربوط به توانایی تغییر مجموعه در پرخوری عصبی است.

چهار پایگاه داده (PubMed، PsycINFO، Scopus و Google Scholar) برای مطالعات واجد شرایط جستجو شدند. 8 مطالعه انتخاب شده شامل (با 24 اندازه اثر) اختلال پرخوری عصبی و گروه کنترل سالم بودند و حداقل یکی از شش معیار عصب روانشناختی زیر را در مورد توانایی تغییر مجموعه به کار گرفتند. تست ساخت مسیر (TMT)، تست مرتب سازی کارت ویسکانسین (WCST)، وظیفه بریکستون (BT)، وظیفه توهم هپتیک (HIT)، کار CatBat (CBT)، تست مجموعه تصویر (PTS). وظیفه روانی کلامی (VFT)؛ تست جابه جایی مجموعه های درون بعدی (کار تغییر ID/ED)؛ و وظیفه تغییر عاطفی (AST) برای متاآنالیز استفاده می شود. متغیر نتیجه عملکرد در جنبه تغییر مجموعه کار بود. اندازه های اثر (g Hedges) با استفاده از مدل های اثرات ثابت ادغام شدند.

بیست و یک مطالعه با مجموع 514 بیمار مبتلا به پرخوری عصبی و 939 فرد سالم مورد بررسی قرار گرفتند. تاثیر کمی از تشخیص BN در تغییر مجموعه وجود داشت (Hedges's g = 0.24).

مشکلات در جابجایی مجموعه که با انواع وظایف عصب روانشناختی اندازه گیری می شود در افراد مبتلا به پرخوری عصبی وجود دارد.