اثربخشی «مداخله روانشناسی مثبت» بر بهزیستی اجتماعی در نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت اهواز

توجه به توانمندی های شخصیتی نوجوانان مبتلا به اختلال سلوک می تواند زمینه ارتکاب جرم را در آن ها کاهش دهد. هدف مطالعه حاضر تعیین اثربخشی "مداخله روانشناسی مثبت" بر بهزیستی اجتماعی نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوک در کانون اصلاح و تربیت می باشد.

روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری با گروه کنترل بود. این پژوهش در سال 1399 در جامعه آماری نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوک کانون اصلاح و تربیت شهر اهواز در فاصله سنی 15 تا 18 سال انجام شد. 30 تن از نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوک پسر به روش هدفمند انتخاب شدند و سپس به روش تصادفی ساده با استفاده از قرعه کشی در 2 گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده‏ها  پرسشنامه جمعیت‏ شناختی و "مقیاس بهزیستی اجتماعی" (Social Well-Being Scale; SWBS) بود. روایی این مقیاس به مطالعات پیشین استناد داده شد و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد.  گروه مداخله در 8 جلسه 90 دقیقه‏ای "مداخله روانشناسی مثبت" را دریافت کردند و گروه کنترل در لیست انتظار برای دریافت مداخله قرار داشت.  2 گروه در 3 نوبت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تکمیل گردید. تحلیل داده ها در نرم افزار اس پی اس اس نسخه 20 تحلیل شد.

تفاوت معناداری بین 2 گروه در نمره بهزیستی اجتماعی (001/0=P، 915/53=F) در طول زمان وجود دارد (05/0>P) و نمره گروه مداخله از پیش آزمون تا یپگیری روند صعودی داشته است. در مجموع "مداخله روانشناسی مثبت" 65 درصد از تفاوت های مشاهده شده در نمره بهزیستی اجتماعی را تبیین می کند.

"مداخله روانشناسی مثبت" یک روش درمانی موثر در افزایش بهزیستی اجتماعی نوجوانان پسر مبتلا به اختلال سلوک است. پیشنهاد می شود که در سایر مراکز اصلاح و تربیت سراسر کشور از "مداخله روانشناسی مثبت" استفاده شود.