کاربرد نمادین خرقه و بازتاب آن در دیوان غزلیات شمس تبریزی

خرقه یکی از شعایر صوفیه است. متصوفه لباسی را خرقه می دانند که پیر طریقت بر تن مریدی که تحت ولایت او در آمده باشد می پوشاند. خرقه وخرقه دادن پیر به مرید در تمام سلسله های صوفیه به عنوان نماد انتقال آموزه ها ومیراث معنوی و در واقع اجازه تشرف مرید به تصوف است.نماد پردازی عرفانی در شعر فارسی با حکیم سنایی غزنوی آغاز شد. هرچند پیش از سنایی کاربرد تصاویر نمادین در اشعار شاعران عارف امری رایج بود اما به دلیل نداشتن بسامد، ارزش سبک شناختی نداشت. در این پژوهش روش تحقیق، اسنادی و کتابخانه ای است و تحلیل متن از طریق شواهد به دست آمده است. در این روش پس از مطالعه دیوان شمس و یادداشت برداری، مطالب دسته بندی و سپس بررسی و تحلیل و عناصر رمزی تبیین شده است. ضرورت انجام این تحقیق صورت نگرفتن پژوهشی در راستای نمادهای خرقه در دیوان غزلیات شمس است. این پژوهش به تحلیل و بررسی اجزا و رمزهای خرقه پرداخته است. هدف آن بررسی بازتاب نگاه مولانا به خرقه و تحلیل نمادهای آن در دیوان شمس است. این پژوهش مشخص کرده است که نگاه مولانا به خرقه عمدتا نگرشی منفی است. او از یک سو خرقه را نماد جسم، قالب و وجود نفسانی و مظاهر آن می داند و از سویی دیگر نماد زهد ریایی و تزویر و سالوس.