بنمایه های همگون عرفانی در شعر شیخ محمود شبستری و عبدالرحیم برعی

عرفان که همواره شناختی قلبی جهت وصول حقیقت معرفی می شود، پلی مشترک میان عارفان در هر کیش و زبانی است. با ظهور اسلام، شمار بسیاری از عارفان و معرفت جویان در کتاب های خود به بیان مضامین عرفانی مانند: منازل کشف و شهود، قرب الی الله و... پرداخته اند. ادیبان عارف عرب زبان و پارسی گو نیز در قالب نظم و نثر به این مضامین اهتمام ورزیده اند. شیخ عبدالرحیم برعی، شاعر گمنام یمنی- از علمای مجتهد قرن هفتم- در دیوان خویش و شیخ محمود شبستری عارف و شاعر قرن هشتم هجری در منظومه گلشن راز به بسیاری از مضامین عرفانی اشاره داشته اند. جستار حاضر در صدد تطبیق نظرات و آرای عرفانی این دو شاعر بر مبنای مکتب آمریکایی ادبیات تطبیقی، منطبق بر روش توصیفی- تحلیلی است. نتایج تحقیق بیانگر آن است که مضامین تجلی و فیض حق تعالی، منزه بودن حضرت حق از درک و تشبیه، وحدت وجود، خلقت و آفرینش هستی و حقیقت محمدیه از وجوه مشترک در شعر این دو شاعر عارف است.