معرفی نسخه خطی دیوان میرزا سید یحیی مدرس متخلص به فدایی یزدی و بررسی ویژگی های سبکی آن

میرزا سید یحیی مدرس متخلص به فدایی یزدی، متوفای 1282 هجری قمری، از شخصیت های علمی و ادبی دوره قاجار است. دیوان اشعار به جای مانده از وی شامل شش نسخه خطی و دربردارنده 6000 بیت شعر در قالب های قصیده، غزل، قطعه، مثنوی و رباعی است که تاکنون به چاپ نرسیده است. این پژوهش با هدف معرفی و بررسی ویژگی های سبک شناسی نسخه و به روش توصیفی تحلیلی و با کمک مطالعات کتابخانه ای انجام شده است. این جستار درپی پاسخگویی به این پرسش است که «بارزترین ویژگی های سبکی این اثر چیست؟». نگارنده در این پژوهش ضمن معرفی نسخه های خطی و ویژگی های رسم الخطی آن، سبک شناسی دیوان را در سه سطح زبانی، ادبی و فکری بررسی کرده است. یافته های پژوهشی نشان می دهد سبک فدایی یزدی بازگشت ادبی است و در این میان به حافظ و سعدی توجهی خاص داشته است. تنوع اوزان به همراه ردیف های اسمی موجب غنای شعر او شده است. در کاربرد انواع صور خیال بیشتر تشبیه حسی به حسی و در صنایع بدیعی، تلمیح و لف ونشر و تکرار بسامد بالایی دارد. در سطح فکری، درونمایه اشعار عشق است؛ اما مضامین اخلاقی، عرفانی و به ویژه فلسفی، از نوع اندیشه خیامی نیز در این اثر دیده می شود.