تاثیر تمرینات آبی بر حس عمقی مفصل مچ پای بیماران مبتلا به سکته مغزی: یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده

از جمله عوارض شایع در بیماران سکته مغزی، اختلالات حسی به ویژه حس عمقی است. شواهدی وجود دارد که آب درمانی با توجه به چالش کشاندن سیستم حسی و تعادلی به عنوان یکی از روش های درمانی این عارضه می باشد. هدف این مطالعه تعیین تاثیر 6 هفته تمرین در دو عمق مختلف آب بر حس عمقی مفصل مچ پای بیماران مرد مبتلا به سکته مغزی می باشد.

این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده می باشد. تعداد 30 بیمار مرد مبتلا به سکته مغزی ایسکمیک مزمن به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در 3 گروه 10 نفری شامل دو گروه تمرینی (کم عمق، عمیق) و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های مداخله به مدت 6 هفته (3 جلسه در هفته) به پروتکل تمرینات آبی پرداختند و گروه کنترل هیچ گونه تمرینات آبی را تجربه نکردند. همه گروه ها قبل و بعد از مداخله جهت ارزیابی میزان حس عمقی با گونیامتر پدالی مورد بررسی و داده ها با استفاده از آنالیز کوواریانس و آزمون تعقیبی Tukey  مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند.

نتایج نشان داد پس از حذف اثر مخدوش کنندگی حس عمقی قبل از مداخله، سه گروه مورد بررسی، از نظر میانگین حس عمقی بعد از مداخله، تفاوت معنی داری با یکدیگر ندارند (058/0=P).

با توجه به عدم تفاوت معنی دار در حس عمقی مفصل مچ پا در دو گروه تمرینی، توصیه نمی شود و نمی تواند پروتکل تمرینات آب درمانی به عنوان یک روش ایمن و رویکردی نوین در روند بهبود حس عمقی بیماران سکته مغزی ایسکمیک مزمن مورد توجه و استفاده قرار گیرد. هر چند ممکن است با افزایش مدت زمان تمرینات و یا با شدت بیشتر تمرینات بتوانند روی حس عمقی مفصل مچ پا تاثیرگذار باشند.