مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های مبتنی بر رویکرد هیجان مدار و خود شفقت ورزی بر تعارض های زناشویی و تمایز یافتگی خود زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی

هدف اصلی این پژوهش مقایسه اثربخشی آموزش مهارت های مبتنی بر رویکرد هیجان مدار و خود شفقت ورزی بر تعارض های زناشویی و تمایز یافتگی خود زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی بود.

این پژوهش ازنوع پژوهش های نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری کلیه زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی شهر مشهدسال 99-1398 بود. نمونه آماری 45 نفر ازاین زنان مراجعه کننده به مراکزمشاوره به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در گروه های آزمایشی و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگماری شدند.گروه های مداخله آموزش هیجان مدار و خود شفقت ورزی را به شکل جداگانه طی دو ماه 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمودند. برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه تجدید نظر شده تعارض های زناشویی ثنایی (1379)، پرسشنامه تجدیدنظر شده تمایزیافتگی خود اسکورون و اسمیت (2003) استفاده شد. داده ها بر اساس آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر تجزیه و تحلیل شدند.

نتایج نشان داد آموزش مهارت های رویکرد هیجان مدار و خود شفقت ورزی برتعارض های زناشویی و تمایز یافتگی خود زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی تاثیر معناداری دارد (05/0>p). علاوه بر این، نتایج آزمون تعقیبی نشان داد بین اثربخشی این دو مداخله تفاوت معناداری وجود داشته (05/0>p) و تاثیرآموزش مهارت های رویکرد هیجان مدار نسبت به خود شفقت ورزی در متغیر تمایز یافتگی خود معنادار بوده است.

یافته های پژوهش نشان داد آموزش رویکرد هیجان مدار با افزایش آگاهی هیجانی و آگاهی از عاملیت در تجربه و تغییر پردازش ها به عنوان یک آموزش کارآمد جهت بهبود الگوهای تعاملی زنان آسیب دیده ازخیانت زناشویی مورد استفاده قرار گیرد.