تحلیل استعاره در شاهنامه: دیدگاه های زیبایی شناختی، تصویری، بلاغی و زبان شناختی

فردوسی، شاعر ایرانی اهل توس، با استفاده از ابزار تصویر، شرایط، لحظه ها، رفتارها، زیبایی های جسمانی و جنبه های مختلف طبیعت و زندگی را آن گونه که هست به تصویر می کشد. ته رنگ حماسی در بیشتر این تصاویر قابل تشخیص است. بر این اساس، هدف این مقاله بررسی انواع استعاره در شاهنامه فردوسی است. واژه ها و عبارات خاصی مانند ماه، سرو، نرگس، گل، شیر، پلنگ، غبارآلود کردن چیزی، دو نیم کردن قلب و جوش در معانی استعاری آنها به کرات به کار می رود. پس از جایگاه آنها در شاهنامه، دیگران کمتر مورد استفاده قرار می گیرند، به عنوان مثال، گورخر درنده، دیو غول پیکر، فندق، خرمای سرخ، مرجان های گرانبها، و بدهی به خرد. این مقاله به تبیین معانی این واژه ها و اصطلاحات و نوع استعاره در هر مورد می پردازد تا شاهنامه را از دیدگاه های مختلف از جمله زیبایی شناسی، تصویرسازی، فصاحت و زبان شناسی بیشتر روشن کند.