ارزیابی اثرات دوز سیتوتوکسیک ایبوپروفن بر سطح بیان ژن تجزیه کننده ماتریکسی MMP 9 و ژن ضد متاستازی NM23 در سلول های سرطانی دهانه رحم

گرچه مطالعات نشان داده اند که ایبوپروفن دارای اثرات ضد سرطانی در بسیاری از سلول های سرطانی است، اما مکانیسم اثر ضد سرطانی ایبوپروفن در سلول های سرطانی هنوز به خوبی شناخته نشده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر غلظت سیتوتوکسیک ایبوپروفن بر سطح بیان ژنهای MMP-9 و NM23 در سلول های سرطانی دهانه رحم بوده است.

طی این تحقیق تجربی- آزمایشگاهی، رده سلولی سرطانی دهانه رحم از انستیتو پاستور خریداری شد و سلول ها به گروه های تیمار شده با ایبوپروفن در غلظت های 0001/0، 001/0، 01/0، 1/0، 1 و 10 میلی گرم/میلی لیتر و نیز گروه کنترل (عدم تیمار) تقسیم بندی شدند. زنده مانی سلول ها به کمک روش سنجش MTT اندازه گیری شد و سطح بیان ژنهای MMP-9 و NM23 با کمک فن RT-PCR ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از آزمون آماری واریانس یک طرفه آنالیز شدند.

غلظت های 1 و 10 میلی گرم/میلی لیتر ایبوپروفن سبب کاهش معنادار زنده مانی در سلول های سرطانی هلا شد (به ترتیب P<0.05 و P<0.001). دوز 1 میلی گرم/میلی لیتر ایبوپروفن اثر معناداری بر سطح بیان ژن MMP-9 نداشته، اما باعث کاهش معنادار سطح بیان ژن NM23 گردید (P<0.001).

 گرچه غلظت های پایین ایبوپروفن دارای اثرات سیتوتوکسیک بر سلول های سرطانی دهانه رحم نبوده، اما غلظت های بالاتر می توانند سبب کاهش زنده مانی در سلول های سرطانی دهانه رحم شوند. همچنین غلظت بالای ایبوپروفن بر سطح بیان ژن تجزیه کننده ماتریکس خارج سلولی (MMP-9) اثر نداشته، اما با کاهش سطح بیان ژن ضد متاستازی NM23 ممکن است در افزایش پتانسیل متاستازی سلول های سرطانی دهانه رحم نقش داشته باشد.