مدل یابی کفایت اجتماعی از روی تاب ‎آوری با میانجی‎گری سازگاری تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مازندران

قرار گرفتن در شرایط حساس دانشگاهی غالبا سلامت روانی و جسمی دانشجویان را تحت تاثیر قرار می‎دهد. هدف پژوهش حاضر مدل یابی کفایت اجتماعی از روی تاب‎آوری با میانجی‎گری سازگاری تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مازندران بود.

روش این پژوهش توصیفی-همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را تمام دانشجویان در حال تحصیل دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال تحصیلی 99-1398 تشکیل دادند. با استفاده از روش نمونه‎گیری طبقه‎ای نسبتی نمونه ای به حجم 320 نفر انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه‎ های کفایت اجتماعی فلنر (1990)، تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و سازگاری تحصیلی بیکر و سریاک (1989) استفاده شد. برای بررسی داده ها از روش ضریب همبستگی پیرسون و مدل تحلیل مسیر و نرم افزارهای SPSS نسخه 24 و Lisrel نسخه 8/80 بهره گرفته شد.

یافته ها: 

نتایج حاصل از تحلیل مسیر نشان داد تاب آوری اثر مستقیمی بر سازگاری تحصیلی (0/33=ß، 0/001>P) و کفایت اجتماعی (0/15=ß، 0/001>P) دارد. همچنین سازگاری تحصیلی اثر مستقیمی بر کفایت اجتماعی (0/28=ß، 0/001>P) دارد. سازگاری تحصیلی در رابطه بین تاب آوری و کفایت اجتماعی نقش میانجی داشت.

نتیجه گیری: 

مدل کفایت اجتماعی از روی تاب‎آوری با میانجی‎گری سازگاری تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی مازندران برازش مطلوبی دارد. با توجه به نقش تاب آوری در افزایش سازگاری تحصیلی و کفایت اجتماعی، ایجاد باورهای مثبت در زمینه سلامت و نیز آگاه سازی افراد ازآثار تاب‎آوری اهمیت می یابد.