تاثیر هشت هفته پروتکل های متفاوت تمرین موازی بر قدرت عضلانی و سطوح سرمی تستوسترون و کورتیزول کشتی گیران جوان

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته پروتکل های متفاوت تمرین موازی بر قدرت عضلانی و سطوح سرمی تستوسترون و کورتیزول کشتی گیران جوان است.

41 پسر 18-25 سال به صورت تصادفی در پنج گروه: 1- استقامتی-قدرتی با فاصله ریکاوری هشت ساعت (ES8) 2- قدرتی-استقامتی با فاصله ریکاوری هشت ساعت (SE8) 3- قدرتی-استقامتی بدون ریکاوری (SE0) 4- استقامتی-قدرتی بدون ریکاوری (ES0) 5- گروه کنترل (CON) قرار گرفتند. تمرین قدرتی شامل سه نوبت 8-4 تکرار با شدت 85-90 درصد یک تکرار بیشینه بود. تمرینات استقامتی شامل دویدن به صورت تداومی زیر بیشینه با شدت 70-85 درصد از سرعت انتهایی آزمون IFT30-15 به مدت 10-30 دقیقه بود. تمرینات با تواتر سه بار در هفته به مدت هشت هفته اجرا شد. خونگیری در ساعت 8 الی 9 صبح، بعد از 12 ساعت ناشتایی بود. آزمون آنالیز واریانس یک طرفه ANOVA و η2  برای اندازه گیری معناداری و اندازه اثر تمرین استفاده شد. برای مقایسه تغییرات درون گروهی، از آزمون  tهمبسته استفاده شد.

تفاوت بزرگ معناداری بین گروه SE8 با SE0، ES0 و CON (به ترتیب 04/0=P،  004/0=P و 004/0=P) در قدرت پایین تنه دیده شد. قدرت پایین تنه در دو گروه ES8و SE8 (10% و 17%) افزایش معنادار داشت. قدرت بالاتنه در گروه های ES8،  SE8و SE0 (به ترتیب 5%،10% و 4%) افزایش معناداری نسبت به مقادیر قبل از تمرین داشت. سطوح استراحتی کورتیزول در گروه SE8 (8%-) کاهش معناداری داشت.

با توجه به نتایج حاضر به نظر می رسد اجرای تمرین قدرتی و هوازی با فاصله ریکاوری هشت ساعت (ES8 و SE8) می تواند روش بهتری برای جلوگیری از تحلیل قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه کشتی گیران باشد.