بررسی تحلیلی علوم و فنون نظامی در بخش های حماسی منظومه های عاشقانه فارسی (قرن 6-4)

قدمت مبحث پایداری، سبب گسترش و تنوع مسایل مربوط به آن شده که آموزش،بنیادی ترین آنهاست.کتاب،یکی از ابزار آموزش فنون و مهارت های زندگی است.شعر و داستان هر دو،از علاقه مندی های انسان هاست که طبع بشر بدان متمایل است.تلفیق شعر و داستان با چاشنی دلپذیر عشق را می توان در منظومه های عاشقانه دید.به کارگیری آموزه های علمی و فنی نهفته در متن داستان ها،می تواند ضمن ایجاد التذاذ ادبی، سبب ارایه الگوهای مناسب برای زندگی روزمره انسان شود.به همین دلیل،منظومه های عاشقانه فارسی،منابع ارزشمندی برای آگاهی از کاربردهای متفاوت علوم و فنون از جمله فنون پایداری است.پژوهش هایی از این دست می تواند علاوه بر دانشجویان ادبیات فارسی، مورد استفاده پژوهشگران عرصه های علمی و هنری مختلفی چون تاریخ،جامعه شناسی،نقاشی،فیلم سازی وحتی الگوبرداری در طراحی ها،الهام بخشی برای ساخت تجهیزات جدید و دستیابی به ریزه کاری های صنعتی و... قرار گیرد.نگارندگان با بررسی منظومه های مورد نظر پی بردند گذشتگان،علوم و فنون پایداری را در سه بخش مورد توجه قرار داده اند.الف-پیش از جنگ:شامل لزوم آمادگی دفاعی با عنایت به نیروی انسانی با محوریت آموزش مهارت های رزمی،پشتوانه مالی و اتحاد اقوام مختلف،اهمیت تجهیزات جنگی و برپایی رزمایش برای نشان دادن قدرت نظامی.ب- در حین جنگ:آرایش سپاه، استفاده از ابزارآلات جنگی و تکنیک های رزمی چون شبیخون،کمین،خندق،مین گذاری،خدعه و فریب و... متناسب با شرایط موجودج- پس از جنگ:تلاش در جهت آبادانی، حفظ قدرت و هوشیاری و تقدیر از سپاهیان.ضمن آنکه توجه به معنویات به صورت نیایش در قالب شکرگزاری،درخواست یاری،دعای خیر و توکل به خداوند در بیشتر منظومه ها، به وضوح دیده می شود