مقایسه روابط ابژه و کمالگرایی دانشجویان پزشکی مبتلا به اختلال خودشیفته ناسازگار، خودشیفته سازگار و عادی

مطالعه حاضر با هدف مقایسه روابط ابژه و کمالگرایی دانشجویان پزشکی مبتلا به اختلال خودشیفته ناسازگار، خودشیفته سازگار و عادی انجام گرفت.

روش پژوهش علی- مقایسه‌ای بود. از جامعه دانشجویان علوم پزشکی دانشگاه‌ آزاد اسلامی شهر تهران، 210 فرد به روش نمونه‌گیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب و بر مبنای ارزیابی دو پرسشنامه سیاهه خودشیفتگی آسیب‌شناختی (PNI) و مقیاس شخصیت خودشیفتگی (NPI) در سه گروه 70 نفره خودشیفتگی سازگار، خودشیفتگی ناسازگار و فاقد خودشیفتگی قرار گرفتند. جهت سنجش متغیرهای موردنظر از پرسشنامه‌های مقیاس روابط موضوعی (BORI) و مقیاس کمال‌گرایی مثبت و منفی (PANPS) استفاده و در نهایت تجزیه و تحلیل داده‌ها به روش تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی انجام شد.

نتایج نشان داد که از میان متغیرهای روابط ابژه‌ای، دلبستگی ناایمن و بیگانگی در گروه خودشیفته ناسازگار به شکل معنی‌داری، بالاتر از دو گروه دیگر بود (001/0=p)، اما بین دو گروه خودشیفته سازگار و گروه فاقد خودشیفتگی در این دو متغیر تفاوت معنی‌داری دیده نشد (05≤p). کمال‌گرایی مثبت در گروه خودشیفته سازگار بیشتر از گروه فاقد خودشیفتگی بود. کمال‌گرایی مثبت در هر دو گروه خودشیفته سازگار و فاقد خودشیفتگی بالاتر از گروه خودشیفته ناسازگار بود (001/0=p).

خودشیفتگی ناسازگار می‌تواند بر روابط ابژه و کمالگرایی دانشجویان علوم پزشکی تاثیر منفی بگذارد، با توجه به سلامت روان دانشجویان، می‌توان بر عملکرد تحصیلی و کاری آنها تاثیر مثبت گذاشت.