تاثیر هفت جلسه برنامه آموزشی با تواتر تمرینی انبوه و فاصله دار بر اکتساب مهارت دوچرخه سواری در پسران اتیسم و سالم شهر تهران

 اکتساب مهارت دوچرخه‌سواری در افراد اتیسم و سالم با توجه به شرایط تمرینی و نوع مداخله آموزشی نتایج متنوعی در پی دارد. اغلب افراد مبتلا به اتیسم این مهارت را یاد نمی ‌گیرند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثر هفت جلسه برنامه آموزشی ویژه با توالی تمرین انبوه و فاصله‌دار بر فراگیری مهارت دوچرخه‌سواری در پسران اتیسم و سالم ساکن شهر تهران بود.

 در این مطالعه، 24 پسر اتیسم (میانگین سن 2/55±11/92سال) و 12 پسر سالم (میانگین سن 2/38±9/33 سال) ساکن شهر تهران به‌صورت در دسترس و بر اساس ملاک ‌های ورود انتخاب و پس از انجام پیش‌آزمون تبحر مهارت دوچرخه‌سواری به‌صورت تصادفی به دو زیرگروه همگن با تواتر تمرینی متفاوت شامل تمرین انبوه (7 جلسه متوالی یک‌ساعته) و تمرین فاصله‌دار(تمرین به‌صورت یک روز در میان) تقسیم شدند. تمرینات به‌صورت انفرادی و بر روی دوچرخه عادی و بدون وسایل حمایتی انجام شد. پس از 7 جلسه آموزش مجددا آزمون تبحر مهارت به‌صورت حداقل 30 متر راندن مستقل، توانایی ترمز کردن، استارت شروع و دور زدن، به دست آمد. داده‌ها با استفاده از محاسبه درصد، آزمون تی وابسته و تحلیل کوواریانس در سطح معنا داری 05/0 تحلیل شد.

 نتایج آزمون تی وابسته نشان داد اکتساب مهارت دوچرخه‌سواری با تواتر تمرینی انبوه در گروه‌های اتیسم (0/01) و سالم (0/01) و تمرین فاصله‌دار در گروه‌های اتیسم (0/02) و سالم (0/00) پس از مداخله برنامه آموزشی نسبت به پیش‌آزمون افزایش معناداری داشت. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد بین اثر گروه (0/106)، تواتر تمرین (0/063) و اثر متقابل گروه و تواتر تمرین (0/269) بر اکتساب مهارت تفاوت معناداری وجود ندارد.

 یافته‌ها به این موضوع اشاره دارد که صرف‌نظر از عدم تاثیر تواتر تمرین و تفاوت ‌های فردی در گروه‌ های اتیسم و سالم، برنامه تمرینی ارایه شده در این پژوهش منجر به اکتساب مهارت دوچرخه‌سواری شد. بنابراین می ‌توان به مربیان و خانواد‌ه‌ها پیشنهاد کرد از برنامه حاضر به‌عنوان روشی با کمترین هزینه و بالاترین بهره‌وری برای اکتساب مهارت دوچرخه‌سواری در افراد اتیسم و سالم استفاده کنند.