مطالعه جامعه شناختی ارتباط بین امنیت اجتماعی و توسعه گردشگری (مورد مطالعه: شرق استان تهران)

در توسعه گردشگری عوامل متعددی تاثیرگذار هستند که امنیت شاخص ترین عامل گسترش آن است. امنیت و گردشگری دو مقوله وابسته به یکدیگر در مناسبات داخلی و خارجی هستند که در تعامل دو جانبه می توانند تاثیر افزایشی یا کاهشی بر هم داشته باشند، به این معنا که افزایش امنیت تاثیر بالایی بر گردشگری و جهت یابی منافع اقتصادی آن دارد و بروز هر گونه ناامنی در سطوح مختلف زیان های جبران ناپذیری به این صنعت وارد می سازد. هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط بین امنیت اجتماعی و توسعه گردشگری در شرق استان تهران می باشد.

روش تحقیق: 

پژوهش از نظر هدف،کاربردی و از نظر نحوه ی روش تحقیق از نوع پیمایشی است. برای جمع آوری داده ها از روش کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است. جامعه آماری تحقیق، کلیه گردشگران اعم از بومی و غیربومی شرق استان تهران در سال 1400 می باشد که با استفاده از فرمول جامعه نامحدود 391 نفر به عنوان نمونه انتخاب گردید. در این پژوهش از دو پرسشنامه محقق ساخته امنیت اجتماعی شهروندان و توسعه گردشگری کریس و همکاران (2006) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش در دو بخش توصیفی (میانگین، انحراف معیار، جدول، شکل و نمودار) و استنباطی (مدل سازی معادلات ساختاری) با استفاده از نرم افزارLISREL  </em>و SPSS20 انجام گرفت.

یافته ها و نتیجه گیری: 

در این پژوهش متغیرهای مستقل عبارتند از: اعتمادسازی، عوامل کالبدی، عملکرد پلیس، عوامل زیرساختی، عوامل اجتماعی و فرهنگی و متغیر وابسته توسعه گردشگری می باشد. که نتایج حاصل از پژوهش نشان دادند اعتماد سازی به میزان (36/0)، عوامل کالبدی (15/0)، عملکرد پلیس (13/0)، عوامل زیرساختی (27/0) و عوامل    اجتماعی-فرهنگی (25/0) بر توسعه گردشگری تاثیر دارد.نتایج به دست آمده بیانگر آن است که بین مولفه های امنیت اجتماعی و توسعه گردشگری در سطح معناداری01/0رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. به عبارتی هر مقدار امنیت اجتماعی گردشگران، افزایش یابد به همان اندازه تمایل آنان به سفر به این مناطق، بیشتر است. و زمانی گردشگری در این مناطق توسعه می یابد که مسیولین مربوطه به تامین امنیت گردشگران در همه ابعاد توجه کرده و تمهیدات لازم را به کار برده باشند.