واکاوی درون مایه نمایشنامه های غلامحسین ساعدی و تاثیرپذیری از نمایشنامه های سنتی و مدرن اروپایی

غلامحسین ساعدی، کوشید مشکلات اجتماعی و فردی زمانه خود را بازگوید و با توجه به تخصص روان پزشکی خود و با تکیه بر شیوه های انسان شناسانه و روانکاوانه اش، به واکاوی آن ها بپردازد. چگونگی و چیستی ماهیت درون مایه نمایشنامه های غلامحسین ساعدی و میزان تاثیر گذاری نمایشنامه ها و فیلمنامه های وی در حوزه نمایشنامه نویسی ایرانی و الگوبرداری وی از سبک نمایشنامه نویسی سنتی و مدرن اروپایی، ازجمله پرسش های اساسی این پژوهش است. نمایشنامه های غلامحسین ساعدی، بیانگر رنج های مردم، مشکلات اقتصادی، فقر، فسادهای اجتماعی، آسیب های روحی-روانی، بی هویتی افراد، ایدیولوژی های نامناسب، مسخ انسانیت و بیگانگی بشر، خودکشی، اضطراب ها و هراس ها، مبارزه با استبداد حکومتی و نظامی، مبارزه رعیت ستمدیده و فرو دست با استبداد ظالمانه اربابان و زمین خواران و مقاومت در برابر قانون اصلاحات ارضی، ظلم و بیدادگری حکومت بر آزادیخواهان و مشروطه طلبان و مواردی از این دست بوده است و در مجموع مضامین سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و وهم آمیز در نمایشنامه های او نیز وجود دارد. او همچنین به غنا و پیشرفت تیاتر ایرانی و هنر نمایشنامه نویسی ایرانی کمک شایانی کرده است. روش گرداوری اطلاعات در این تحقیق تفسیری- کیفی، روش کتابخانه ای، روش تحلیل داده ها، روش کیفی و روش استدلالی ازنوع روش استقرایی است.  نتایج این پژوهش نشان می دهد وی، در نمایشنامه های آغازین خود از سبک نمایشنامه نویسان  مدرن بهره برده است و با توجه به این آثار، وی به بازتاب مسایل و مشکلات عصر جدید و دوران خویش پرداخته است.