نقش یافته های آزمایشگاهی در تشخیص، درمان و پیش آگهی برونشیولیت

  برونشیولیت حاد شایعترین علت عفونت دستگاه تنفسی تحتانی و بیشترین عامل بستری شدن به علت بیماری تنفسی در دوران شیرخوارگی است. تشخیص این بیماری عمدتا از طریق معاینه بالینی و شرح حال بوده و روش های پاراکلینیک در تشخیص بیماری ارزش چندانی ندارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر انجام آزمایشهای پاراکلینیک و نتایج آنها در مدیریت و درمان کودکان با برونشیولیت حاد انجام شد. 

در این مطالعه مقطعی گذشته نگر، پرونده بیماران 1-24 ماهه که در سال های 1397 و 1398 با تشخیص اولیه برونشیولیت در بیمارستان کودکان بهرامی بستری شده بودند، بررسی شدند. داده های دموگرافیک، بالینی، آزمایشگاهی و همچنین داده های مرتبط با مدیریت بیماری گزارش شدند و ارتباط نتایج آزمایشات با درمان، پیش آگهی و مدت بستری از طریق روش های آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

پرونده 193 بیمار (4/55% پسر، 6/44% دختر، میانگین سنی 17/5±88/3 ماه) بررسی شد. سلولهای خونی،CRP و الکترولیتهای سرم (سدیم و پتاسیم) در بیش از 90% بیماران، کشت خون و کشت ادرار در 50%  و آنالیز گازهای خون در 65% اندازه گیری شد. در همه موارد الکترولیت ها در طیف طبیعی قرار داشتند. آنالیز ادراری در 1/2 % کل جمعیت مورد مطالعه مثبت بود که همگی کشت ادراری منفی داشتند و کشت خون در تمامی موارد منفی گزارش شد. یک سوم بیماران حداقل یک نوع آنتی بیوتیک و7/92% موارد ونتولین دریافت کردند. اکثریت (3/93%) بیماران با تشخیص نهایی برونشیولیت ترخیص شدند و میانگین مدت زمان بستری بیماران 6/2 روز بود. بین نتایج آزمایش بیماران با نیاز بیمار به بستری در PICU و مدت زمان بستری بیماران رابطه آماری معنی داری وجود نداشت.

یافته های این پژوهش نشان داد که آزمایش ها و درمان های غیرمتناسب با گایدلاین های طب اطفال در حجم وسیعی در برونشیولیت به کار گرفته می شوند و نقش تعیین کننده ای در پیش آگهی و مدیریت بیماری ندارند.