تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن PGC1-alpha و سیترات سینتاز میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی

ناکارآمدی میتوکندریایی یکی از سازوکارهای احتمالی پیشرفت بیماری قلبی است. تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل کورکومین بر بیان ژن PGC-1α و سیترات سینتاز میتوکندریایی کاردیومیوسیت موش های نر مدل سکته قلبی انجام شد.

40 سر موش صحرایی نر به صورت تصادفی به 5 گروه کنترل سالم، کنترل سکته قلبی، تمرین هوازی، مکمل و تمرین + مکمل تقسیم شدند. گروه تمرین و تمرین + مکمل به مدت 8 هفته تحت تاثیر تمرین بر روی نوار گردان الکترونیکی هوشمند حیوانی به صورت 5 روز در هفته قرار گرفتند. در این زمان گروه کنترل سکته قلبی و مکمل، برنامه تمرینی نداشت. در ابتدا کنترل سالم، کشتار شدند. بیان ژن PGC-1α و سیترات سینتاز میتوکندریایی با استفاده از روش  Real-time PCRبه دست آمد. داده ها با استفاده از آزمون شاپیروویلک و تحلیل واریانس دوطرفه و یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی آنالیز شدند.

یافته ها نشان داد که بیان PGC-1α و سیترات سینتاز کاردیومیوسیت ها در گروه های تمرین کرده با و بدون مصرف کورکومین به طور معنی داری بیشتر از گروه های مکمل و کنترل سکته قلبی است (0/001 =P). بین دو گروه تمرین و تمرین + مکمل هم تفاوت معنی داری مشاهده نشد. بیان هر دو ژن در گروه کنترل سکته قلبی کمتر از کنترل سالم بود (0/05≥P).

هشت هفته تمرین هوازی به تنهایی و در ترکیب با کورکومین، به افزایش بیان ژن PGC-1α و سیترات سینتاز منجر گردید. اثر توام تمرین و کورکومین به طور غیر معنی داری بیشتر بود.