سطح سرمی پروکلسیتونین در ارزیابی شدت و مدت بستری بیماران مبتلا به تشدید حاد بیماری انسدادی مزمن ریوی

واکنش دهنده های فاز حاد قادر به افتراق بین علل باکتریایی و غیر باکتریایی التهاب نیستند و فقط می توانند نشان دهنده التهاب باشند. اخیرا اندازه گیری سطح پروکلسیتونین (PCT) برای به حداقل رساندن این مشکل استفاده می شود. هدف ما در این مطالعه ارزیابی تشخیصی و پیش آگهی پروکلسیتونین در تشدید حاد بیماری انسدادی مزمن ریوی (COPD) است.

در این مطالعه توصیفی تحلیلی 50 نفر بیمار مبتلا به تشدید حاد COPD تشخیص داده شده با اسپیرومتری وارد مطالعه شدند. در ابتدای مراجعه سطوح خونی پروکلسیتونین و کشت خلط در این بیماران موردسنجش قرار گرفت. سپس سیر بیماری آن ها، مدت بستری و پیامد بیماری در چک لیست ساخته شده توسط محقق وارد شد. بر اساس نتیجه کشت خلط، بیماران به دو گروه باکتریال و غیر باکتریال تقسیم شدند. تمامی اطلاعات جمع آوری شده از بیماران در نرم افزار SPSS نسخه 16 وارد شد.

14 نفر (28درصد) با میانگین سطح سرمی پروکلسیتونین 0.03±0.17 نیاز به تهویه مکانیکی پیدا کردند، در حالیکه 36 نفر با میانگین سطح سرمی پروکلسیتونین 0.01±0.09 به تهویه مکانیکی نیاز پیدا نکردند (P= 0.01). میانگین سطح سرمی پروکلسیتونین در بیمارانی که در داخل بیمارستان فوت کردند به طور معنی داری بیشتر از بیماران ترخیص شده بود (P= 0.002).

سطح سرمی پروکلسیتونین می تواند در تعیین شدت بیماری، افتراق علل باکتریال از ویرال تشدید حاد بیماری، مصرف منطقی آنتی بیوتیک و طول مدت بستری کمک کننده باشد. همچنین می تواند در هدف مدیریت و راهنمای درمان بیماران با تشدید حاد بیماری مزمن انسدادی ریوی استفاده شود.