بررسی غلظت هموگلوبین و ارتباط آن با پیامد بالینی در بیماران غیر ترومایی بخش آی سی یو جنرال مرکز آموزشی و درمانی بعثت همدان در سال 1400-1399

کاهش نرخ مرگ و میر، یکی از مهم‌ترین چالش‌های سیستم‌های مراقبت بهداشتی هر کشوری است. مرگ و میر یکی از پیامدهای شایع بیماران غیرترومایی بستری در بخش مراقبت‌های ویژه است. در این مطالعه، غلظت هموگلوبین و ارتباط آن با پیامد بالینی در بیماران غیرترومایی بررسی گردید.

این مطالعه مقطعی بر روی پرونده 400 نفر از بیماران غیرترومایی بستری در بخش مراقبت‌های ویژه جنرال بیمارستان بعثت همدان طی سال‌های 1398 تا 1400 از نظر غلظت هموگلوبین و ارتباط آن با پیامد بالینی انجام شد. داده های مطالعه با نرم افزار SPSS نسخه 23 و آزمون های t ، تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند.

در این مطالعه 53% بیماران مرد و 47% زن بودند. میانگین و انحراف معیار هموگلوبین قبل و حین بستری به ترتیب 43/2 ± 40/12 و 42/2 ± 71/11 گرم در میلی‌لیتر بود. کانسر (8/18%)، مسمومیت دارویی (8/14%)، مسمومیت (5/14%) و DKA (8/8%) شایع‌ترین علت بستری بیماران غیر ترومایی بود. فراوانی مرگ داخل بیمارستانی 8/18% بود. سپسیس، آمبولی ریه، انفارکتوس میوکارد، مننژیت و DIC به ترتیب با 7/46%، 7/22% ، 7/18% ، 7/6% و 3/5% شایع‌ترین علت مرگ بیماران بودند. بین غلظت هموگلوبین با سن، جنس و مدت بستری ارتباط معنادار مشاهده شده (05/0 <p). هم‌چنین بین غلظت کمتر هموگلوبین قبل و حین بستری با افزایش مرگ ارتباط معنادار مشاهده شد (001/0 <p).

در مطالعه حاضر، هموگلوبین بیماران غیرترومایی در زمان بستری نسبت به زمان قبل از بستری کاهش داشت و این افت سطح هموگلوبین با افزایش مرگ و میر بیماران غیرترومایی در بیمارستان همراه بود.