تحلیل قانون سقف قرارداد در لیگ حرفه ای فوتبال ایران

هدف از انجام این پژوهش بررسی و تحلیل قانون سقف قرارداد در لیگ حرفه ای فوتبال بود. این پژوهش توصیفی (از نوع پیمایشی) بود که به روش میدانی انجام شد. جامعه آماری پژوهش را تمامی بازیکنان، مربیان و مدیرانی تشکیل می دادند که در 5 سال گذشته سابقه حضور در باشگاه های لیگ برتر حرفه ای کشور را داشتند و تعداد آنها حدود 600 نفر برآورد شد. نمونه گیری به صورت نمونه گیری در دسترس بوده و تعداد افراد نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان برابر با 210 نفر بود که از بین تمامی پرسشنامه های توزیع شده، 180 پرسشنامه به صورت کامل دریافت شد. ابزار پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته بود که دارای 43 سیوال در زمینه قانون سقف قرارداد بود که دارای پنج گزینه از خیلی موافق (5) تا خیلی مخالف (1) بود. روایی و اعتبار پرسشنامه از طریق مشورت با اساتید و خبرگان بررسی شد. پایایی پرسشنامه نیز با استفاده از آزمون الفای کرونباخ برابر با 798/0 تایید شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل عاملی اکتشافی و آزمون فریدمن انجام شد. نتایج تحقیق نشان داد، افراد نمونه کمتر از متوسط با وجود قانون سقف قرارداد برای بازیکنان (35/2=M) و مربیان (46/2=M) موافق هستند. همچنین بیشترین توافق را در این زمینه داشتند که قانون سقف قرارداد باعث نارضایتی بازیکنان و مربیان شاغل در لیگ برتر فوتبال شده (19/4=M) و این قانون باعث افزایش تمایل بازیکنان حرفه ای برای حضور در لیگ کشورهای حاشیه خلیج فارس می شود (13/4=M). از جمله مواردی نیز که مورد موافقت افراد نمونه قرار نداشت، رعایت قانون سقف قرارداد در لیگ برتر در سال های گذشته  بود (98/1=M).