اهلیت حیوانات وحشی در حقوق ایران و انگلیس

اهلیت به معنای شایستگی دارا شدن حق و اعمال آن است که در تقسیم بندی و تعاریف ارایه شده از جانب حقوق دانان مشتمل بر دو نوع معمول و مرسوم است: نخست: اهلیت تمتع و دوم اهلیت استیفا، خصیصه بارز حیوانات وحشی غیرمملوک بودن است و حیوان وحشی بطور اطلاق و عموم طرف حق است و تحت هیچ شرایطی موضوع حق واقع نمی شود چون حیوان وحشی مالک ندارد و متولی حیوان وحشی، سازمان حفاظت محیط زیست حق فروش و تجارت حیوان وحشی را ندارد، از طرفی حقوق طبیعی حیوانات وحشی نظیر: حق حیات، آزادی، تکامل، آشیانه و زیستگاه، تغذیه و تولید مثل و نظایر آن توسط شارع تبیین گردیده است بنابراین اینکه حیوانات وحشی اهلیت تمتع و دارا شدن حق دارند مسلم است اما اهلیت استیفا و اعمال حق نیز به تبع اهلیت تمتع ثابت و مسلم است. التزام به شی التزام به لوازم آن است و قبول یک حق مستلزم قبول لوازم و نتایج آن حق است حیوانات وحشی در بعد حقوق طبیعی برابر انسان طرف حق بوده و موضوع حق واقع نمی شوند. موضوع حق بودن صرفا در خصوص حیوان اهلی و مملوک است. این پژوهش که با روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است و مهمترین خروجی و نتیجه آن شناسایی نهاد اهلیت و حجر برای حیوانات وحشی است.