بررسی میزان بقای گرفت در پیوند کلیه بیماران مبتلا به کلیه های پلی کیستیک اتوزومال غالب؛ یک فالووآپ 19 ساله

بیماری کلیه پلی کیستیک اتوزومال غالب با شیوع 1 در 1000 نفر شایع ترین بیماری ارثی کلیوی است. پیامد این بیماری، بزرگ شدن و بدشکلی کلیه ها است که موجب اختلال در گردش خون و از بین رفتن پارانشیم و درنتیجه، اختلال در فانکشن کلیه ها می شود. نارسایی کلیه در 50 درصد بیماران دیده می شود که این بیماران را نیازمند به پیوند کلیه می کند. هدف از مطالعه حاضر تعیین میزان بقای پیوند در پیوند کلیه بیماران مبتلا به کلیه پلی کیستیک اتوزومال غالب بود.

در این مطالعه کوهورت گذشته نگر، 149 بیمار ADPKD که طی سال های 1376 تا 1395 در بیمارستان امام خمینی ارومیه پیوند کلیه شده بودند، وارد مطالعه شد ند. بیماران طی بازه های زمانی 1 ماه، 6 ماه، 12 ماه، 24 ماه، 36 ماه، 48 ماه و 60 ماه پس از پیوند، ازنظر بقای بافت موردبررسی قرار گرفته و علل مورتالیتی بیماران و عوامل خطرساز رد پیوند بیماران بررسی شد. برای بررسی بقای گرافت از آزمون Kaplan Meier و برای بررسی خطر رجکشن hazard ratio در بیماران از مدل cox regression استفاده شد.

یافته ها: 

درمجموع 149 بیمار (7/60 درصد مرد و 3/38 درصد زن) با میانگین سنی 19/10 ± 42/47 سال وارد مطالعه شدند. میزان بقای گرافت در زنان و مردان به ترتیب در ماه اول 98 درصد و 97 درصد، ماه ششم 90 درصد و 97 درصد، ماه دوازدهم 87 درصد و 93 درصد، ماه بیست وچهارم 87 درصد و 90 درصد، ماه سی وششم 87 درصد و 83 درصد، ماه چهل وهشتم 83 درصد و 83 درصد و در ماه شصتم 78 درصد و 80 درصد بود. میانگین بقای گرافت به صورت کلی 96/52 ماه، در مردان 187/54 ماه و در زنان 05/51 ماه بود که این اختلاف معنی داری بود (001/0=P). همچنین بررسی خطر رجکشن hazard ratio)) نشان داد که تنها BMI فرد گیرنده ارتباط معنی داری با خطر رد پیوند داشت. (OR = 1.68, CI95% (1.34-4.22), P=0.001).

بحث و نتیجه گیری: 

بر اساس یافته های به دست آمده می توان نتیجه گیری کرد که میزان بقای 1 ماهه، 6 ماهه، 12 ماهه، 24 ماهه، 36 ماهه، 48 ماهه و 60 ماهه گرافت در بیماران ADPKD تحت پیوند کلیه در بیمارستان مناسب بوده ولی نسبت به میزان بقا در سال های گذشته و بیشتر مراکز دیگر مقداری پایین تری بود. اگرچه تفاوت هایی از قبیل طرح و محیط مطالعه اجتناب ناپذیر است، اما بااین حال نتایج این مطالعه می تواند شواهد اساسی برای بازنگری استراتژی های درمانی ارایه دهد. همچنین شاخص توده بدنی فرد گیرنده در احتمال رد پیوند تاثیر داشته و با در نظر گرفتن این عامل می توان به افزایش میزان بقا پیوند کلیه در این بیماران کمک کرد.