بررسی نگرش دانشجویان به آموزش الکترونیکی؛ مورد مطالعه دانشکده زبان ها و ادبیات خارجی دانشگاه تهران

به دنبال شیوع ویروس کرونا در دنیا، آموزش الکترونیکی در دانشگاه های ایران رواج یافت. هدف این مطالعه بررسی نگرش دانشجویان رشته زبان ها و ادبیات خارجی دانشگاه تهران در مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد به این گونه آموزش بود. با این هدف و بر اساس الگوی پذیرش فناوری دیویس، متناسب با رشته نامبرده، پرسشنامه ای محقق- ساخت با 74 سوال، متضمن 3 شاخص اصلی «تلقی از سودمندی»، «تلقی از سهولت دسترسی»، «تمایل به استفاده در آینده» و 6  زیرشاخص در خصوص آموزش الکترونیکی زبان تهیه شد. 166 دانشجو به پرسشنامه الکترونیکی پاسخ دادند و میزان آلفای کرونباخ برای شاخص ها عبارت از سودمندی 971/0، سهولت استفاده 972/0 و تمایل به استفاده در آینده 94/0 بود. برای تحلیل یافته ها از آزمون های t یک گروهی و دوگروهی و آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون رتبه بندی فریدمن استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که سطح سه شاخص اصلی پژوهش در میان دانشجویان هر دو مقطع در کلیه رشته ها پایین تر از حد متوسط است؛ یعنی از نظر دانشجویان آموزش الکترونیکی قابل دسترس و سودمند نیست و در کل، آنان نگرش مثبتی به این گونه آموزش ندارند. طبق نتایج، دانشجویان بر این باورند که آموزش الکترونیکی آنان را به استقلال در یادگیری سوق داده، اما علی رغم دسترسی آسان به امکانات و ابزارهای سامانه یادگیری الکترونیکی، تعامل سازنده میان استادان و دانشجویان شکل نگرفته است. تفاوت های بسیاری نیز در نگرش دانشجویان دو مقطع وجود داشت؛ از نظر دانشجویان کارشناسی ارشد استفاده از سامانه یادگیری و پرورش مهارت های زبانی در کلاس ها نسبت به دانشجویان کارشناسی آسان تر بوده است.