اثر استرس شغلی بر التزام شغلی: نقش تعدیل گر تاب آوری در پرستاران

پرستاران به دلیل ویژگی های کار پرستاری مانند نوبت‌کاری و تغییرات غیرقابل‌پیش‌بینی وضعیت بیمار، استرس شغلی بالایی را تجربه می‌کنند. تغییرات مکرر و گسترده در بیمارستان‌ها می‌تواند صدمه‌ای به پرستاران وارد کند و باعث خستگی ناشی از تغییر شود که تا حد زیادی مورد غفلت واقع ‌شده و کمتر موردپژوهش قرارگرفته است. هدف از این پژوهش بررسی نقش تعدیل گری تاب آوری در رابطه بین استرس شغلی و التزام شغلی در پرستاران بیمارستان الزهرا (س) شهر اصفهان بود. روش تحقیق حاضر، تحقیق توصیفی از نوع پیمایشی- همبستگی بود. جامعه آماری شامل 1700 نفر از پرستاران بیمارستان الزهرا (س) شهر اصفهان بود که بر اساس روش مونت‌کارلو و با روش نمونه‌گیری در دسترس 200 نفر (60 مرد و 140 زن) انتخاب شدند. پرسش‌نامه‌های استرس شغلی‌HSE، تاب‌آوری و التزام شغلی بر روی نمونه اجرا گردید. داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط نرم‌افزار SPSS-24 با استفاده از روش ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون ساده به روش همزمان، تجزیه‌وتحلیل شد. نتایج نشان داد، ضریب همبستگی بین استرس شغلی و التزام شغلی در سطح بالای تاب آوری (01/0>p ، 28/0-= r)، کمتر از ضریب همبستگی بین استرس شغلی و التزام شغلی در سطح پایین تاب‌آوری (01/0> p، 38/0- r =) می باشد. بنابراین علی‌رغم این که استرس شغلی یک عامل مهم در کاهش التزام شغلی است، اما با وجود تاب آوری بالا در کارکنان، افزایش استرس شغلی، نمی‌تواند التزام شغلی را چندان کاهش دهد.