نقش ستون در معماری هخامنشی و تطبیق آن با معماری مصر و یونان

کوروش کبیر موسس سلسله هخامنشیان در مدت سی سال پادشاهی، پس از شکست پادشاهی ماد، لیدی و فتح آسیای صغیر، حکومت خود را تا بابل، یونان و مصر گسترش داد و توانست اقوام آن‌ها را تحت حکومت خود درآورد و روسایی را که ساتراپ نامیده می‌شدند، بر آن‌ها بگمارد. این گستردگی قلمرو، باعث ایجاد آشنایی اقوام و ملل با ایرانیان به‌خصوص هنرمندان و صنعت‌گران با یکدیگر گردید و باعث تاثیر پذیری در آثار همدیگر شد. در این مقاله، سعی می شود به‌نقش ستون و اهمیت آن در معماری هخامنشیان و چگونگی تاثیرپذیری از معماری دیگر ملل (یونان و مصر) پرداخته شود. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که هنر معماری هخامنشی، هنری متشکل از چندین هنر ملل دیگر از جمله یونان، مصر، آسیای صغیر و بین النهرین است که هخامنشیان با ترکیب این هنرها با یکدیگر هنری جدید به‌وجود آوردند. همچنین باید یادآور شد که معماری ایرانی نیز تاثیراتی بر این ملل‌ها و دیگر ملل داشته است. استفاده از تالار ستون‌دار با این شیوه که به یونان و آسیای صغیر نسبت داده می شود، کاملا ایرانی است، زیرا که این شیوه ساختمان‌سازی، در یونان در قرون 5 و یا 6 پ.م وجود دارد؛ در‌صورتی‌که در ایران، این نوع کار، متعلق به قرن 9پ.م می‌باشد. درسایت‌های نوشیجان، باباجان و گودین تپه که پیش از هخامنشیان ساخته شده‌اند نیز این تالارها دیده شده است. در آسیای صغیر، آپادانای آلتین تپه اورارتویی یک آپادانای هخامنشی است و تاریخ آن، از تاریخ کل بنا جدیدتر می‌باشد و نشان می‌دهد که این تالار در دوره هخامنشی ساخته شده است.