مقایسه میزان CO2 انتهای بازدمی قبل و بعد از دمیدن گاز در حفره شکمی در بیماران بخش جراحی زنان تحت لاپاراسکوپی

پیش زمینه و هدف:

 عمل جراحی لاپاراسکوپی امروزه گسترش زیادی یافته است. در جراحی لاپاراسکوپیک گاز دی اکسید کربن به حفره پریتوین دمیده می شود که نتیجه آن افزایش فشار داخل و به دنبال آن تاثیر مشخص بر همودینامیک بیمار است. کاپنوگرافی و اندازه گیری غیرتهاجمی ETCO2 مهم ترین و مفیدترین روش های مونیتورینگ هستند.

در این مطالعه نیمه تجربی، 60 بیمار کاندید جراحی زنان تحت لاپاراسکوپی وارد مطالعه شدند. پس از القای بیهوشی به روش یکسان، مانیتورینگ CO2 انتهای بازدمی با استفاده از کاپنوگرافی و همچنین فشار متوسط شریانی و تعداد ضربان قلب بیماران در این فواصل انجام شد: بلافاصله پس از انتوباسیون داخل تراشه، قبل از دمیدن گاز CO2 به داخل حفره شکم، بلافاصله پس از دمیدن گاز CO2 به حفره شکم، دقیقه 10 و دقیقه 20 پس از دمیدن گاز به داخل حفره شکم، دقیقه 10 پس از خروج گاز CO2 از حفره شکم و قبل از اکستوباسیون بیمار.

میزان CO2 انتهای بازدمی، فشار متوسط شریانی و تعداد ضربان قلب در دقیقه 10 و 20 پس از دمیدن گاز، و همچنین قبل از اکستوباسیون نسبت به زمان های دیگر افزایش یافته بودند، که این اختلافات میانگین ازنظر آماری معنی دار بودند (05/0>P).

با توجه به مطالعه حاضر می توان نتیجه گیری نمود که تغییرات CO2 انتهای بازدمی در طی جراحی لاپاراسکوپی در تشخیص زودرس عوارض کمک کننده بوده و بیشترین میزان افزایش CO2 انتهای بازدمی و تغییرات همودینامیک در دقایق 10 و 20 پس از دمیدن گاز CO2 به حفره شکمی مشهود است.