ارزیابی فعالیت ضد پارکینسونی آستاگزانتین در شرایط برون تنی ودرون تنی

التهاب و استرس اکسیداتیو در پاتوژنز بیماری پارکینسون نقش دارند. آستاگزانتی ندارای اثرات آنتی اکسیدانی ، ضد التهابی است و ممکن است برای درمان بیماری پارکینسونمفید باشد.در مطالعه حاضر ، ما اثرات مفیدآستاگزانتینرا در برابر سمیت 6-هیدروکسی دپامیندر مدل های حیوانی و سلولی بررسی کردیم.

از موش نژاد NMRIاستفاده شد.پارکینسون با تزریق6-هیدروکسی دوپامینبه داخل جسم مخطط چپ ایجاد شد. موش های پارکینسونی به گروه شاهد و درمانی تقسیم شدند.گروه درمانی به مدت 28 روز آب یا آستاگزانتین (10،20و30 میلی گرم برکیلوگرم) را به صورت خوراکی دریافت کردند. فعالیت های رفتاری موش ها با آزمون چرخشی ناشی از آپومورفین تعیین شد. سلول های دوپامینرژیکSH-SY5Y به مدت 48 ساعت با آستاگزانتین (25/1، 5/2، 5، 10و20 میکرومول) در حضور یا عدم حضور6-هیدروکسی دوپامین کشت داده شدند. نقش محافظتی آستاگزانتین با روش شمارش سلولیآبی تریپان ارزیابی شد.میزان زنده ماندن سلولهای SH-SY5Y با استفاده از روش MTT تعیین شد.

نتایج نشان داد که اختلالات رفتاری ناشی از 6-هیدروکسی دوپامین در موش ها توسط آستاگزانتینبهبود یافته است.انکوباسیون با آستاگزانتین آپوپتوز و نکروز سلول های SH-SY5Y ناشی از 6-هیدروکسی دوپامینرا مهار کرد. همچنین اختلال زنده ماندن سلول های SH-SY5Y توسط پیش درمانیبا آستاگزانتینترمیم شد.

نتایج ما نشان داد که درمان با آستاگزانتینمی تواند از سلول های SH-SY5Y و نورون های دوپامینرژیک جسم سیاه در مقابل سمیت ناشی از 6-هیدروکسی دوپامینبه صورت وابسته به دوز محافظت کند.