اثربخشی تمرینات حرکتی و درمان فرزندپروری مبتنی بر تعامل کودک -والد بر عملکرد حرکتی، شناختی و نافرمانی در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/نقص توجه

هدف پژوهش حاضر اثربخشی تمرینات حرکتی و درمان فرزندپروری مبتنی بر PCIT بر عملکرد حرکتی، شناختی و نافرمانی در کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/کم توجهی بود.

روش تحقیق از حیث هدف کاربردی و از نوع روش نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. از جامعه کودکان 7 تا 12 ساله مبتلا به اختلال توجه/ بیش فعالی مراجعه کننده به مرکز مشاوره و رواندرمانی آپاما شهر تهران، تعداد 30 نفر به صورت روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به‌طور تصادفی 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل گمارده شدند.گروه آزمایش ابتدا تحت آموزش برنامه درمانی فرزندپروری مبتنی بر تعامل کودک-والد به مدت 10 جلسه 45 دقیقه ای قرار گرفتند و همزمان تمرینات حرکتی مورد نظر برای کودکانشان به مدت 13 جلسه 45 دقیقه ای به آن ها آموزش داده شد تا با کودکان خود تمارین را انجام دهند. گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد.

نتایج نشان داد که آموزش تمرینات حرکتی و درمان فرزندپروری مبتنی بر تعامل کودک-والد بر عملکرد حرکتی، شناختی و نافرمانی کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/نقص توجهی تاثیر دارد (05/0>p). بین دو گروه آزمایشی در متغیر حافظه کلامی و در متغیر حافظه دیداری-فضایی و در متغیر عملکرد حرکتی و نافرمانی تفاوت معناداری وجود دارد.

نتیجه‌گیری:

با توجه به نتایج حاصل‌شده پیشنهاد می‌شود که کارگاه‌های آموزشی برای والدین و مربیان و موسساتی که در ارتباط با کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/نقص توجه هستند جهت آشنایی با شیوه های رفتاری با این کودکان برگزار شود.