تجربه زیسته ی افراد مبتلا به اختلال وسواسی-جبری تحت تاثیر فراگیری بیماری کرونا؛ یک مطالعه ی پدیدارشناختی

اختلال وسواسی-جبری یکی از رایج ترین اختلالات روانپزشکی است. از یک طرف در مدل های مختلف نظری بر سازه های متنوعی تاکید دارند و از سوی دیگر، رواندرمانی های اختلال وسواسی-جبری بروندادهای درمانی نابسنده ای دارند. از این رو، پرداختن به این حوزه، اهمیت حیاتی دارد. هدف از این مطالعه استخراج مولفه های تشخیصی اختلال وسواسی-جبری مبتنی بر تجربه ی زیسته ی آنهاست.

برای انجام این پژوهش از روش کیفی از نوع پدیدارشناختی استفاده شد. داده ها با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته و نمونه گیری هدفمند از نوع معیار جمع آوری شد.  با 6 مشارکت کننده مبتلا به اختلال وسواسی-جبری مصاحبه شد. با انجام مصاحبه ها و استخراج تجارب زیسته، مضامین استخراج شدند. 

در این مطالعه 4 مضمون سازمان دهنده استخراج شد. مضمون های سازمان دهنده عبارت بودند از: شناخت (فاجعه انگاری، بایداندیشی، مسیولیت پذیری افراطی، و برچسب زنی)، هیجان (خشم، ترس، احساس گناه)، رفتار (وارسی، شستشوی افراطی، اجتناب)، سبک زندگی (تعاملات، ورزش، کار/تحصیل، تفریح). این مضامین سازمان دهنده، در اصل همان مولفه های اصلی هستند که می توانند به تشخیص و درک اختلال وسواسی-جبری کمک کنند. 

اختلال وسواسی-جبری با دو ادراک شناختی عمده ارتباط دارد: 1) آسیب (خطر) هراسی مفرط، 2) پذیرش مسیولیت افراطی در قبال آسیب (خطر).