جایگاه شهود از منظر احمد و محمد غزالی

عرفان اسلامی از زمان پیدایش و شکل گیری تاکنون مسیر طولانی و پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشته است. ادبیات عرفانی، مانند هر علم دیگر تعبیرات و اصطلاحات خاص خود را دارد که نویسندگان و عرفا در آثار منظوم و منثور از آنها استفاده می کنند. شهود از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار است به طوری که بعد از پیدایش عرفان و تصوف کمتر اثری را می توان یافت که به آن اشاره نکرده باشد. در مکتب کشف و شهود به جای ریاضت های طاقت فرسا برای تصفیه باطن، راه کوتاه تری پیشنهاد می شود. این راه کوتاه تر، به جای سیر در آفاق و انفس، سیر در درون و تطهیر دل را توصیه می کند. مساله رویت پروردگار تنها مختص به جهان آخرت نیست . عارفان به وسیله معارفی خاص از طریق مجاهده و ریاضت دادن به نفس، به مکاشفات شهودی نایل می شوند وسالک را بدون واسطه به حق متصل می کنند. بنابراین از طریق ریاضت کشیدن و پیراستن نفس از هرگونه پلیدی موفق به شهود پروردگار می گردد، در حقیقت سالک در مرحله شهود از همه چیز چشم می پوشد و به هر سو نگاه می کند ، جز جمال حضرت حق چیزی و همواره هوشیار است و نه تنها به سمت کار بد نمی رود، حتی دیگران را نیز از این کار منع می نماید و بدین سان راه ملکوت را، به خوبی می پیماید و به مرتبه خلافت الله نایل می شود. در پژوهش حاضر به بررسی جایگاه " شهود" در آثار فارسی منثور عرفانی، احمد و محمد غزالی می پردازیم.