واکاوی مفهوم هنر با تکیه بر اشعار فردوسی، مولوی، سعدی و حافظ

این پژوهش به بررسی چهار شاعر موردبحث (فردوسی، مولوی،سعدی و حافظ) باهنر خاص خود در سبک زندگی عصر خویش و دوره های بعد تاثیر شگرفی داشته اند که ابیات مرتبط در این پژوهش مورد واکاوی قرار گرفته اند.

در این پژوهش سعی شده است با استفاده از روش کتابخانه ای و و شیوه تو صیفی آثار و اسناد و مدارک با اولویت آثار شعرای موردبحث و همچنین آثار صاحب نظران برجسته ای که به این استوانه های ادب پارسی (چهار سخنگوی وجدان ایران) پرداخته اند، نقش و معانی هنر در سبک زندگی، شناسایی و دیدگاه های مختلف محققان در مورد این موضوعات ،موردمطالعه و تجزیه وتحلیل قرار گیرد.

مجموعه آثار ادبی شاعران و نویسندگان کشورمان کامل ترین شیوه های زندگی در همه زمینه را ارایه می دهند. دقت نظر، درایت، تیزبینی و هنرمندی این شاعران آن چنان اعجاب انگیز بود و اشتراکات بسیاری در مورد آراء آنها یافت شد. 

پس از بررسی از لحاظ محتوا، فرم (زبان و بلاغت) هنرشناسی در دیدگاه شاعران مورد بحث و استفاده از واژه هنر در موقعیت های گوناگون نشان از بار معنایی گسترده آن داشت به طوری که از فردوسی تا حافظ تقریبا هنر در معانی مشترکی چون مهارت، توانایی، فضیلت، شجاعت، جوانمردی، سخنوری، نوع دوستی، کم آزاری، صداقت، دانش، عشق، توکل، تقوی و در یک کلام جمیع فضایل انسانی به کاررفته است. همچنین ثابت می کند که هنرمند در همه دوران صاحب قدر و ارزش بوده است و از سوی بی هنران موردحسادت و شماتت قرار می گرفته است.اما اختلافات جزیی در مورد محوریت مفهوم هنر داشته اند.این تمایزات در قالب هنر حماسی(فردوسی)، هنراجتماعی(سعدی)،هنر عرفانی (مولانا وحافظ)قابل طرح است.