نگاهی معنا-کاربردشناختی به پیش انگاری در نمایشنامه ارثیه ایرانی

الگوی یول (1996) پیش انگاری ها را به 6 دسته وجودی، واقعی، واژگانی، ساختاری، غیرواقعی و خلاف واقع تقسیم ‏بندی می‏کند. پیش انگاری ها ساخت‏هایی زبانی هستند که توجه خواننده/شنونده را به خود جلب نمی‏کنند و در جریان گفتگو بدون بحث پذیرفته می‏شوند، به کسب اطلاعات در زمینه‏ های مختلف کمک می‏کنند و این مهم در نمایشنامه از آن جهت که به شخصیت‏ پردازی و پیشبرد طرح نمایشنامه کمک می‏کند، حایز اهمیت است. در پژوهش حاضر نگارنده با بررسی پیش انگاری های موجود در نمایشنامه  ارثیه ایرانی، در پی آن است که نشان دهد فرادستی و فرودستی در استفاده از پیش انگاری ها موثر بوده و اعضای خانواده فرادست از پیش انگاری های ساختاری برای استنطاق، کسب و یا تکمیل اطلاعات خویش و اعضای خانواده فرودست بیشتر از پیش انگاری‏ واژگانی و در راستای شخصی ت‏پردازی خود و دیگران و پیشبرد طرح نمایشنامه استفاده می‏کنند. علاوه بر این، بین زنان و مردان در استفاده از پیش انگاری تفاوت وجود دارد و مردان بیشتر از زنان از انواع آن استفاده می‏کنند؛ این تفاوت در پیش انگاری‏ واقعی بیشتر نمایان است و به این دلیل است که شخصیت‏های مرد اطلاعات خود را مستقیم و بدون حاشیه ‏روی ذکر می‏کنند. این پژوهش با بررسی معناشناختی وکاربردشناختی پیش انگاری ها در حوزه شخصیت ‏پردازی و پیشبرد طرح داستان نمایشنامه، پژوهشی نو و بدیع به شمار می‏آید.