کارکرد اجتماعی غذای ایرانی در مراسم آیینی-مذهبی: قدرت، باور، ارزش

غذا به عنوان یک شیوه ارتباطی میان افراد مختلف جامعه می‏تواند تجربه‏ای فردی را به تجربه جمعی تبدیل کند. این مقاله قصد دارد کارکرد اجتماعی غذا در جامعه ایران را در چهارچوب نشانه-معناشناسی اجتماعی بررسی کند. پیکره مورد مطالعه غذای نذری می‏باشد که ارزش‏ها و باورهای خاصی را برای هر فرد شیعه ایرانی تداعی می‏کند. علت انتخاب غذای نذری آن است که دارای ارزش‏های متعالی است و نه تنها مانند غذاهای غیرآیینی پیونددهنده میان افراد اجتماع است، بلکه دارای وجاهتی مذهبی است و نقش از پیش تعیین‏شده ای را ایفا می‏نماید؛ تنها مسیله لذت بردن از غذا نیست، بلکه آرزوی رسیدن به چیزی، یا برآورده شدن حاجتی در آن مستتر می‏باشد. این مقاله نشان می‏دهد که اولا غذای نذری ارزش مذهبی دارد، ثانیا در ضمن برهم‏ زدن لایه‏ های قدرت خود موجب شکل‏گیری لایه‏ های تازه‏ای از قدرت می‏گردد و لذت از طریق حواس را به شناخت پیوند می‏دهد و در نهایت، نظام بینانشانه‏ای به‏‏وجود می‏آورد.