اثر طول دوره مصرف کورکومین به همراه تمرینات HIIT بر تعادل آنتی اکسیدانی عضله اسکلتی، قلب و کبد رت های نر

چالش اصلی ورزشکاران در اجرای تمرینات شدید، بروز فشار اکسایشی در بافت های مختلف است. از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف مکمل کورکومین در طول هشت هفته و 48 ساعت پایانی تمرین تناوبی شدید (HIIT) بر میزان فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) و مالون دی آلدیید (MDA) عضله اسکلتی، قلب و کبد موش های صحرایی نر ویستار بود.

روش شناسی: 

در این پژوهش تجربی، تعداد 42 سر موش صحرایی نر ویستار با سن هشت هفته پس از یک هفته آشناسازی، به شش گروه (کنترل، کورکومین، 48 ساعت کورکومین، تناوبی، تناوبی+کورکومین و تناوبی+48ساعت کورکومین)، تقسیم شدند. تمرین تناوبی شدید شامل هشت هفته و پنج جلسه در هفته دویدن روی نوارگردان مخصوص جوندگان بود. مکمل کورکومین به میزان 30 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن به شکل داخل صفاقی (سه جلسه در هفته) یا (48 ساعت پایانی، هر 8 ساعت) تزریق شد. سطوح فعالیت GPX با روش الایزا و MDA با روش اسپکتروفتومتری اندازه گیری شد. داده ها با تحلیل واریانس یک طرفه تحلیل شدند.

فعالیت GPX عضله اسکلتی، قلب و کبد گروه تناوبی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنا داری (05/0>P) کمتر و سطوح MDA در بافت قلب به طور معنا داری (001/0=P) بالاتر بود. همچنین، میزان فعالیت GPX در عضله اسکلتی (001/0=P)، قلب (004/0= P) و کبد (029/0= P) گروه تناوبی+کورکومین و همچنین قلب (008/0= P) تناوبی+48 ساعت کورکومین به طور معناداری از گروه تناوبی بیشتر بود. علاوه براین، میزان سطوح MDA قلب در گروه های تناوبی+کورکومین (001/0=P) و تناوبی+48 ساعت کورکومین (001/0=P) از گروه تناوبی کمتر بود.

با وجود پاسخ های اکسایشی متفاوت بافت ها به تمرینات HIIT، مصرف مکمل کورکومین در 48 ساعت پایانی می تواند همانند مصرف آن در طول هشت هفته از اثرات فشار اکسایشی جلوگیری کند.