تاثیر12 هفته تمرین هوازی بر میزان عملکرد سلولهای بتا و پروتئین جفت نشده 2 پانکراس موش های چاق دیابتی

تمرین ورزشی نوعی درمان غیردارویی در چاقی و دیابت نوع 2 می باشد. و در عین حال مکانیسم های مولکولی عهده دار سازگاری های ژنتیکی به آن به ویژه در پانکراس کمتر شناخته شده اند. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر 12 هفته تمرین هوازی بر میزان عملکرد سلول های بتا و پروتیین جفت نشده 2 پانکراس موش های چاق دیابتی بود.

روش شناسی:

 در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی چاق دیابتی و سالم (5±220 گرم) به شیوه تصادفی به سه گروه مساوی: سالم HE ، دیابتیDI، دیابتی تمرین هوازی DI-AT تقسیم شدند. گروه DI-AT در یک برنامه تمرینات هوازی 12 هفته ای به تعداد 5 جلسه در هفته شرکت نموده و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. غلظت گلوکز به روش رنگ سنجی گلوکز اکسیداز، انسولین سرم به روش الیزا و بیان ژن UCP2 با روش RT-Real time PCR اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه، در سطح معناداری 05/0 تجزیه و تحلیل شدند.  

در پایان تحقیق بیان نسبی ژنUCP2  بافت پانکراس و HOMA-B گروهDI-AT به طور معنی داری از گروه DI کمتر (001/0= PHOMA-B : 001/0=PUCP2). و از گروه HE بیشتر (001/0= PHOMA-B : 001/0=PUCP2) بود.

تمرینات هوازی باعث بهبود نیمرخ گلیسیمی و سطح انسولین در موش های صحرایی دیابتی نوع 2 منجر می شود، احتمالا بخشی از این بهبود می تواند مربوط به تغییر در بیان نسبی ژنUCP2  در بافت پانکراس موش های دیابتی باشد.