صورت بندی تجربی شاخص های پایداری اجتماعی و فرهنگی شهر تهران

با عنایت به اهمیت معرفت و توجه به ماهیت و نوع شاخص های پایداری اجتماعی و فرهنگی شهر تهران در سیاست گذاری ها و برنامه ریزی های شهری از سوی مسیولان و متولیان امر، مطالعه حاضر با ابتنا بر چارچوب مفهومی ترکیبی، به تدوین و اولویت بندی شاخص های سازه پایداری اجتماعی و فرهنگی شهر تهران با توجه به نقش شورای شهر و شهرداری تهران پرداخته است. این پژوهش با استفاده از روش شناسی کمی (روش پیمایش با تکنیک پرسشنامه مشتمل بر چک لیست شاخص ها) و تکنیک های تحلیل عامل اکتشافی، تاییدی و فرایند تحلیل شبکه ای انجام شده است. در این روش، 30 صاحب نظر و کارشناس مرتبط که با ابتنا بر نمونه گیری هدفمند و استراتژی های گلوله برفی و افراد مهم انتخاب شده بودند، شاخص ها پس از تدوین فهرست اولیه، پالایش، اعتباریابی و وزن دهی نهایی شدند. اولویت شاخص های پایداری اجتماعی به ترتیب مربوط به برابری و عدالت، مشارکت اجتماعی، مسیولیت اجتماعی، پایداری اجتماعات محلی، تصدیق گروه های اجتماعی، حفظ و بهبود طبیعت شهری، پایداری جمعیت و سازمان دهی مجدد کار است. در بعد پایداری فرهنگی شهر تهران نیز شاخص های تنوع فرهنگی، مشارکت فرهنگی، برابری فرهنگی، هویت فرهنگی، میراث فرهنگی، شکوفایی و فعلیت بخشی و نوآوری به ترتیب در اولویت قرار داشتند. نتایج نشان می دهد پایداری اجتماعی و فرهنگی کلیتی است که بر مبنای منطق دیالکتیکی خود از سیالیت، پویایی و دگرگونی برخوردار است و درنتیجه نمی توان قایل به شاخص های ایستایی برای آن شد. همچنین نمی توان شاخص های آن را از این کلیت منتزع و جدا کرد؛ درواقع همه این مولفه ها مفهومی منتزع و مستقل از سایر مولفه ها نیستند و در کنار یکدیگر کلیت پایداری اجتماعی و فرهنگی شهر تهران را برمی سازند.