نقش خشم، تیپ شخصیتیD ، و ناگویی هیجانی در پاتوژنز و سیر پسوریازیس: یک مرور روایتی

سیر بالینی طیف گسترده ای از بیماری های پوستی ناشی از تعامل متقابل و پیچیده میان عوامل زیستی، روان شناختی و اجتماعی است که می توانند مستعد کننده، تسریع کننده و یا تداوم بخش آنها باشند. پسوریازیس یکی از شایعترین بیماری های خودایمنی پوست با منشا و پیامدهای روان تنی است که با آسیب پذیری به استرس، اختلالات عاطفی، و مشکل در بیان احساسات منفی همراه است. بسیاری از مبتلایان پسوریازیس دچار اشکالاتی در  میزان تجربه خشم و چگونگی بیان و کنترل خشم هستند. دو مولفه ی شخصیت D یعنی عاطفه مندی منفی و بازداری اجتماعی ، و ناگویی هیجانی در بیماری پسوریازیس مهم به نظر می رسند. با توجه به غفلت پژوهش های بالینی و اهتمام کافی و سازمان یافته نسبت به بررسی و بهبود عوامل روان شناختی این بیماری، ضروری است که متخصصان رشته های مرتبط با تعامل هدفمندتر و تلفیق دیدگاه های طبی و روان شناختی، به تبیین جامع تری از رخداد این بیماری برسند. همگرایی نظری و عملی متخصصان پوست، روان شناسان و روانپزشکان در حیطه ی میان رشته ای سایکودرماتولوژی می تواند منجر به حفظ خدمات بهداشتی بالاتر برای بیماران پسوریازیس و همچنین دستیابی به نتایج علمی شود.