تحلیل رابطه معنایی عناصرگل و مرغ در نگارگری دوره قاجار با ادبیات عرفانی مولانا

بیان مسیله:

 در دوره قاجار با گرایش افکار مردم و هنرمندان به ادبیات عرفانی، نقاشان با تاثیر از این فضا و با استفاده از نمادها (عناصر طبیعت)، به خلق تصاویر نابی از این مضامین پرداختند. مولانا نیز در انتقال اندیشه های ماورایی و عرفانی خود با کاربرد نمادین از عناصر طبیعت، پرنده را نمادی از روح و جان انسان (عاشق)، گل را نمادی از بهشت و خداوند (معشوق) و باغ را عالم ماوای روح برای رسیدن به یگانگی می داند. هدف از این پژوهش تحلیل رابطه معنایی عناصر طبیعت موجود در نقاشی گل و مرغ عصر قاجار با تصاویر خلق شده عرفانی از این عناصر در اندیشه و شعر مولاناست. پرسش اصلی پژوهش این است که «چه رابطه معنایی را می توان بین نقاشی گل و مرغ در دوره قاجار و عرفان مولوی جست وجو کرد».

این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی براساس آثار گل و مرغ دوره قاجار و مطالعه تطبیقی با اشعار عرفانی مولانا انجام شده است.

همانگونه که مولانا به نماد پرنده از منظر تجلی روح، عاشق و سالک می نگرد و نماد گل سرخ را تمثیلی از تجلی عشق، بهشت پایدار، جلوه و مظهر خدا می شمرد، در دوره قاجار نیز عناصر نقاشی ایرانی (گل و مرغ) به صورت نمادین و سرشار از رمز و حضور معنا با همان مفاهیم موجود در اشعار مولانا به تصویر درآمده اند.