جمهوری اسلامی ایران و بحران ادغام

انقلاب اسلامی در سال 57 پیروز شد و بر اساس آن، نظام جمهوری اسلامی مستقر گردید و فصلی نو در تفاهم میان دولت و ملت در جامعه گشوده شد و شبکه ای از روابط متقابل میان سازمان های سیاسی باهم و سپس با مردم شکل گرفت که برای حل بحران ادغام در جمهوری اسلامی ایران تمهید شده است. پژوهشی در این مسیله صورت نگرفته است که نشان دهد جمهوری اسلامی ایران با بحران ادغام چه رویارویی صورت داده است، پاسخ احتمالی پرسش مطرح شده، توفیق جمهوری اسلامی در کاربست درست نخبگان، احزاب و جامعه پذیری در حل بحران ادغام را نشان می دهد. در این پژوهش کشف، شناسایی، جایگاه و نقش نخبگان، احزاب و جامعه پذیری در فرایند حل بحران ادغام دنبال می گردد. چارچوب نظری این پژوهش، نظریه بحران های سیاسی است که از طریق فهم و استنباط از متون و اسناد معتبر علمی با روش کیفی از نوع تفسیری، نقش نخبگان و احزاب در جامعه پذیری را در بستر زیرساخت های آماده شده در اسناد بالادستی بررسی می کند، یافته های این پژوهش نقش مطلوب نخبگان، جایگاه نهادینه شده احزاب و فرایند درست جامعه پذیری را در حل بحران ادغام موثر می داند.