ارتباط سطوح فعالیت بدنی، اضطراب کرونا و شاخص های آنتروپومتریکی وابسته به سلامتی بین زنان فعال و غیرفعال در دوران پاندمی کرونا

فعالیت بدنی به روش های مختلف می تواند در ارتقای سلامت روانی و جسمانی افراد نقش داشته باشد. هدف پژوهش حاضر یافتن ارتباط بین سطوح فعالیت بدنی، اضطراب ناشی از کرونا و شاخص های وابسته به سلامتی در بین دانشجویان فعال و غیرفعال بود.

پژوهش حاضر از نوع همبستگی و علی- مقایسه است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دختران دانشجو در دانشگاه فرهنگیان مشهد، پردیس شهید هاشمی نژاد (655 نفر) در سال تحصیلی1399-1400 بود که از بین آنها تعداد 247 دانشجوی دختر به طور تصادفی انتخاب شدند. ارزیابی اضطراب بیماری کرونا، سطح فعالیت بدنی مرتبط با شغل و ورزش و اوقات فراغت، شاخص های آنتروپومتریکی وابسته به سلامتی و شیوع ابتلا به کرونا انجام شد.

نتایج نشان داد که بین دانشجویان فعال و غیرفعال در خصوص اضطراب کرونا و سطوح فعالیت بدنی تفاوت معناداری وجود دارد (001/0=p). نتایج همبستگی نشان داد در بین اضطراب کرونا و سطح فعالیت بدنی رابطه معناداری وجود دارد (001/0=p). نتایج رگرسیونی خطی نشان داد فعالیت بدنی وابسته به ورزش افراد پیش بینی کننده اضطراب کرونا است (003/0=p). ولی فعالیت بدنی شغلی و اوقات فراغت نمی تواند پیش بینی کننده اضطراب کرونا باشد.

بر اساس نتایج این پژوهش می توان گفت که به ویژه در شرایط خاص مانند همه گیری بیماری کرونا، فعالیت بدنی و ورزش منظم می تواند در کاهش میزان اضطراب در افراد اثر داشته باشد و سبب ارتقاء سلامت روانی و جسمانی شود.