بررسی هنجارگریزی نحوی در دیالوگ های عاشقانه در داستان زال و رودابه

گفتگو در آثار معروف و مشهور شاعران و نویسندگان پارسی از گذشته تاکنون به انحای مختلف، رواج داشته است. در شاهنامه، گفتگو به طور کلی به دو صورت، گفتگوی رودروی و دیگر گفتگوی دورادور صورت گرفته است که هرکدام از این نوع گفتگوها با اشخاص گوناگون و با اهداف و چشم اندازهای خاصی انجام شده است. گفتگوهای هر داستان، بیانگر شخصیت های آن داستان است و از طریق گفتگوهاست که می توان به زوایای پنهان شخصیت های حکایات دست یافت. داستان عشق زال به رودابه یکی از مهم ترین داستان های عاشقانه شاهنامه فردوسی است؛ زیرا حاصل این عشق به دنیا آمدن رستم، قهرمان بزرگ شاهنامه است. نویسنده در این پژوهش درصدد آن است تا هنجارگریزی نحوی را با نگرشی توصیفی- تحلیلی و ابزار کتابخانه ای در دیالوگ های عاشقانه در داستان زال و رودابه بررسی نماید. همچنین به بررسی نوآوری و هنجارگریزی در سطح نحوی آن بپردازد. نتایج پژوهش بیانگر آن است که فردوسی در داستان زال و رودابه با استفاده از هنجارگریزی نحوی، زبان خود را از زبان هنجار، متمایز ساخته و به نوعی باعث برجسته سازی در سروده خود شده است. فردوسی در این نوع هنجارگریزی، ساختار حاکم بر زبان را به هم ریخته و از امکانات دستوری زبان برای برجسته نمودن، بهره برده و درصدد آفرینش در این حوزه شده است.