الگوی ساختاری رابطه بین عدم تحمل بلاتکلیفی با نشانگان سلامت روان با میانجیگری اضطراب سلامت در مراقبین زن بیماران مبتلا به آلزایمر

بسیاری از مراقبان بیماران گاهی در ارتباط با سلامتی خود، اضطراب را تجربه کنند. عدم تحمل بلاتکلیفی پیش بینی کننده ای مهم برای اضطراب و سلامت روان است. هدف پژوهش حاضر، ارایه الگوی ساختاری رابطه بین عدم تحمل بلاتکلیفی با نشانگان سلامت روان با میانجیگری اضطراب سلامت در مراقبان زن بیماران مبتلا به آلزایمر بود.

روش پژوهش تحلیلی همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را تمام مراقبان زن بیماران مبتلا به آلزایمر مراجعه کننده به انجمن بیماران آلزایمر شهر تهران در سال 1399 تشکیل دادند. از میان آن ها 320 نفر به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. جمع آوری داده ها با استفاده از سیاهه تجدیدنظرشده نشانه های اختلالات روانی (دروگاتیس و همکاران، 1976) و مقیاس تحمل بلاتکلیفی-نسخه دوم (مک لاین، 2009) و پرسش نامه اضطراب سلامت (سالکووسکیس و همکاران، 2002) صورت گرفت. برای تحلیل داده ها از مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزارهای SPSS نسخه 24 و AMOS نسخه 24 در سطح معناداری برابر با 0٫05 استفاده شد.

نتایج نشان داد، مدل مفروض با داده های گردآوری شده برازش داشت (70٫63=X2</sup> و 1٫91=X2</sup>/df و  0٫975=CFI و  0٫943=GFI و  0٫898=AGFI و  0٫067=RMSEA)؛ همچنین ضریب مسیر مستقیم بین عدم تحمل بلاتکلیفی با سلامت روان (0٫001=p، 0٫250=β) و ضریب مسیر مستقیم بین اضطراب سلامت با سلامت روان (0٫019=p، 0٫136=β) و ضریب مسیر مستقیم بین عدم تحمل بلاتکلیفی با اضطراب سلامت (0٫001=p، 0٫241=β) مثبت و معنادار بود؛ به علاوه ضریب مسیر غیرمستقیم بین عدم تحمل بلاتکلیفی با سلامت روان مثبت و معنادار بود (0٫043=p، 0٫032=β).

براساس یافته های این پژوهش، اضطراب سلامت، رابطه بین عدم تحمل بلاتکلیفی را با سلامت روان در مراقبان بیماران مبتلا به آلزایمر میانجیگری می کند.